De Yamanote-lijn, halte 20 – Shibuya

Als er één plek geliefd is onder documentairemakers die in Tokyo draaien, is het wel de Shibuya Crossing. Dit wereldberoemde kruispunt stroomt de hele dag door elke twee minuten vol met voetgangers, die de overkant tegen de klok in, met de klok mee of zelfs schuin kunnen bereiken. Het wordt er pas rustig wanneer Shibuya Station ’s avonds de deuren sluit, want deze volgende halte op de Yamanote-lijn ligt er pal naast. 

20-shibuya

Shibuya is, in tegenstelling tot sommige andere wijken in Tokyo, al geruime tijd bewoond. De naam van de buurt betekent letterlijk ‘samentrekkende vallei’, al hoeft die naam niet geïnspireerd te zijn door de omgeving: in de Heian-periode werd de regio naar verluidt bestuurd door de Shibuyake-familie.

Shibuya is sinds 1932 een autonoom stadsdeel binnen Tokyo: in dat jaar opende ook de Tokyo Toyoku-lijn, die de hoofdstad met Yokohama verbond. Dat maakte Shibuya tot de zuidwestelijke toegangspoort tot de stad, wat voor stadsplanners reden genoeg was om verschillende belangrijke verbindingen in Shibuya te laten beginnen: je kunt er onder meer op de Keio Inokashira-lijn naar het westen, en de Tokyo Metro Ginza-lijn naar het oosten stappen. In 2004 verwerkte het station van Shibuya op een gemiddelde weekdag ruim 2,4 miljoen passagiers. Dat is een voorstelbaar aantal wanneer je de Shibuya Crossing vanuit de Starbucks op de eerste verdieping van één van de aanpalende kantoorgebouwen bekijkt: wanneer de voetgangerslichten in alle richtingen op groen springen, heeft het kruispunt nog het meest weg van een krioelende mierenkolonie. Wat daarbij blijft verbazen, is dat botsingen tussen personen niet of nauwelijks voorkomen.

Shibuya overkoepelt een aantal wereldberoemde districten, zoals onder meer de Yamanote-stations Yoyogi en Harajuku (in het noorden) en Ebisu (in het zuiden). Deze zijn stuk voor stuk en om uiteenlopende redenen bekend geworden, maar Shibuya doet er zeker niet voor onder. Want wie het station aan de noordkant verlaat, komt nog vóór het kruispunt al het bekende standbeeld van Hachiko tegen, de hond die in de jaren 30 op station Shibuya negen jaar lang dagelijks op zijn reeds overleden baasje stond te wachten. Het beeld is nog altijd een geliefde ontmoetingsplek, in de luwte van de drukke oversteekplaats.

Links aan de overkant van de straat loop je ‘109’ binnen, het eveneens wereldberoemde modewarenhuis voor vrouwen. Hoewel eigenaar en vervoersbedrijf Tokyu Group het gebouw zijn eigen naam gaf (tien en negen spreek je uit als To-kyu) wordt het in de volksmond ichi-maru-kyu (een nul negen) genoemd. Oorspronkelijk bedoeld voor vrouwen Shibuyain de dertig werd het gebouw en de inventaris in de loop der jaren steeds meer gedomineerd door de gyaru-subcultuur. Maar omdat Shibuya net zo goed jonge mannen als vrouwen tot haar bezoekers en inwoners rekent, werd speciaal voor hen later ook 109-2 uit de grond gestampt. Modebewuste (jonge)mannen kunnen daar hun slag slaan.

Muziekliefhebbers kunnen in Shibuya eveneens hun lol op. Zij steken het kruispunt niet schuin, maar rechtdoor over, de Inokashira Dori in. Na een paar honderd meter duikt rechts vanuit het niets één van de grootste platenwinkels ter wereld op: Tower Records, een Amerikaanse keten die in de VS inmiddels over de kop is maar in Japan nog altijd ruim 80 filialen telt. Het negen verdiepingen tellende gebouw in Shibuya is mooi door lelijkheid – zie foto – en bevat nagenoeg alle muziek die ooit door Japanners op plaat is gezet, evenals een enorme selectie buitenlandse muziek én boeken. Het is dan ook onmogelijk het pand met lege handen te verlaten.

ShibuyaVerder in noordelijke richting ligt Omotesando: deze brede straat werd oorspronkelijk aangelegd als een lange toegangsweg naar de Meiji-schrijn (in Harajuku). Een beetje volgens hetzelfde principe als de Berlijnse laan Unter den Linden naar de Brandenburger Tor, al heeft Omotesando tegenwoordig meer weg van de Kurfurstendamm: Burberry, Louis Vuitton – veel grote Westerse couturiers baten er een winkel uit, maar ook Uniqlo, het Japanse equivalent van de H&M, ontbreekt niet.

Sowieso zijn de Japanse winkels te verkiezen boven de westerse: neem bijvoorbeeld het filiaal van doe-het-zelf-winkel Tokyu Hands, met meerdere verdiepingen vol knutselspullen en tuingereedschap. Daarnaast zijn ook woonwarenhuizen Muji (dat wereldwijd, maar om onbegrijpelijke redenen nog steeds niet in Nederland aanwezig is) en LOFT de moeite van een bezoekje zeker waard. Sla ten slotte ook zeker niet de Book-Off over: deze winkel verkoopt boeken, cd’s en videogames die op papier tweedehands zijn, maar waar je het totaal niet aan afziet. Deze keten is door heel Japan aanwezig, maar de winkel in Shibuya is zonder meer één van de best gesorteerde filialen.

Shibuya is met name interessant voor shopaholics, maar cultuurliefhebbers kunnen aan de gekte ontsnappen in het Bunkamura, een concerthal, theater, museum en bioscoop die net als 109 en 109-2 door de Tokyu Group wordt geëxploiteerd. Met bekende en minder bekende voorstellingen, films en exposities is daar voor ieder wat wils.

Hoewel Shibuya door niemand gemist mag worden, is een bezoek wel uitputtend: met bijna 222.000 inwoners op een oppervlakte van 15,11 km² is de wijk bijzonder dichtbevolkt. Maar gelukkig is aan de gekte ontsnappen mogelijk: Yoyogi Park en de Ebisu Beer Gardens zijn slechts één halte ver weg.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *