Waarom Satoru Iwata één van de allergrootsten was

Vanavond startte ik mijn WiiU verdrietig op. Satoru Iwata, president van Nintendo en drijvende kracht achter deze en meerdere spelcomputers, overleed dit weekend. Hij was 55.

Over zijn wapenfeiten als CEO van ’s werelds oudste en meest bijzondere fabrikant van videospellen is vandaag al genoeg geschreven; door The Verge en Kotaku op zeer lezenswaardige wijze bovendien. Dit stukje gaat met name over wat zijn werk voor mij – en miljoenen anderen van mijn generatie – heeft betekend.

Wie Nintendo zegt, zegt Shigeru Miyamoto. Zonder deze excentrieke maar briljante gamedesigner speelden we immers geen Super Mario, geen Legend of Zelda, geen Donkey Kong, geen Mario Kart, geen Pikmin, geen Animal Crossing – de lijst is oneindig. Zonder Satoru Iwata had ik Mario echter nooit door te wapperen met mijn armen door een level gestuurd, of Link al krassend op een touchscreen de weg door Hyrule gewezen.

Iwata kreeg de sleutels tot Nintendo op een moeilijk moment. Nintendo was decennia nummer één, maar Sony en Microsoft klopten op de deur. Het roer moest om. Nintendo stapte uit de race om alsmaar mooiere graphics. Iwata wilde die strijd niet aangaan, niet omdat Nintendo deze niet zou kunnen winnen, maar omdat liefhebbers van videogames er genoeg van zouden krijgen als iedereen hetzelfde deed. Iwata plaatste daarmee – en dat is karakteristiek voor alle keuzes die hij maakte – de fans voorop. Voor Iwata waren videogames in de eerste plaats voor gamers, niet om de bankrekening van Nintendo mee te voeden.

Het roer ging om. Met bewegingsgevoelige en touchscreen-besturing boorde Nintendo een tot dan toe niet bereikte markt aan: moeders, buurvrouwen, opa’s en zusjes speelden plots games. Dat kwam Nintendo aanvankelijk op hoongelach van zowel concurrentie als gamers te staan, maar enkele jaren later wilde elk bedrijf een stuk van die taart.

En terecht, want het werkte. Ik zal nooit de eerste keer vergeten dat Mario dankzij een zwiep van mijn arm een Goomba ondersteboven wipte. De vernieuwende besturing zorgde bovendien voor allerlei nieuwe manieren van samen spelen. Iwata’s ideeën hebben me avonden plezier en vriendschappen voor het leven gebracht.

Na het ongekende succes van de Wii en Nintendo DS ging het minder met Nintendo. Niet gek, want zo’n succes zou niemand kunnen herhalen, maar het werd Iwata wel aangerekend. Het heeft me altijd bevreemd en verontwaardigd. Dat maakt voor mij Iwata’s vroege overlijden nog het meest verdrietig: hij heeft nooit de kans gekregen zich te revancheren op zijn critici.

Er bestaat geen twijfel over dat hij – andermaal – hun ongelijk had bewezen.

Foto via Kotaku

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *