Tokyo 2020: wat is de tussenstand?

Op 7 september 2013 hakte het Internationaal Olympisch Comité de knoop door: de Spelen van 2020 werden toegewezen aan Tokyo. Vreugde alom in Japan, maar hoe staat het ruim anderhalf jaar later met de voorbereidingen?

Dat er zo uitbundig werd gereageerd op de komst van de Olympische Spelen, had alles te maken met de recente geschiedenis van Japan: dankzij vergrijzing, economische malaise en de kernramp in 2011 was er weinig reden tot juichen. De Spelen zijn bij uitstek een manier voor Japan om de wereld te laten zien wat het in zijn mars heeft.

Een belangrijke reden om de Spelen in Tokyo te gaan organiseren, waren de relatief lage kosten. Geen favela’s die moeten worden leeggeruimd en platgewalst, geen volledige transportnetwerken die moeten worden aangelegd: in Tokyo is het er allemaal nog, dankzij de Spelen van 1964. Het gevaar daarvan is echter dat men te laat begint met het opknappen van de aanwezige infrastructuur. Vooralsnog vorderen deze werkzaamheden nog niet heel erg, wat met de Paralympische Spelen in het vooruitzicht zorgelijk is: in Tokyo is reizen met een fysieke handicap niet bepaald gemakkelijk.

Een ander probleem is het ontbreken van regelgeving wat betreft roken in de horeca. Het IOC eist rookvrije Spelen, maar vooralsnog staat het iedere uitbater vrij om te bepalen of er wel of niet gerookt wordt in zijn of haar etablissement. Het gevolg: veel restaurants hebben een rokersgedeelte en een rookvrij gedeelte, maar door het ontbreken van een fysieke afscheiding tussen beide ruimten hebben niet-rokers er in de praktijk niets aan.

Positief nieuws is dat het oude Olympisch Stadion inmiddels stukje bij beetje tegen de vlakte wordt gehaald. Het nieuwe stadion zal vervolgens op die plek gebouwd worden. Op zich is 5 jaar van te voren lang genoeg om het markante gebouw uit de grond te stampen, ware het niet dat er sinds de onthulling van de plannen veel gedoe is over het ontwerp. Een bekend Japans architect, Arata Isozaki, vergeleek het gebouw met een “schildpad, die wacht tot Tokyo gezonken is zodat hij weg kan zwemmen”. Bovendien was er veel publieke onrust over het gigantische budget voor het gebouw, waardoor de Japanse minister van Sport zich genoodzaakt zag te bezuinigen. Zaha Hadid, de Londense architect, werd gedwongen terug naar de tekentafel te gaan.

Wat betreft infrastructurele voorbereidingen zit het, samenvattend, nog niet echt mee, maar dat is 5 jaar van tevoren niet echt vreemd. Het hoort een beetje bij de stress en chaos waar internationale sportevenementen patent op hebben. Echter is er in Japan nog iets anders aan de hand, iets waar weinig organiserende landen last van zullen hebben gehad: een nog altijd voortdurende kernramp.

Want hoe is het ruim 4 jaar na dato in Fukushima? De ramp is al lang niet meer mediageniek – daarom gaat het er in ieder geval aan deze kant van de wereld ook niet meer over – maar nog altijd wordt er hard gewerkt om de kernreactoren te ontmantelen, nog altijd lekt er radioactief water in de Stille Oceaan, nog altijd wonen er mensen in tijdelijke huizen. Het opruimen van de ontplofte centrale gaat sowieso nog decennia of langer duren, maar het is ook nog maar de vraag of ontheemden over 5 jaar in normale huizen wonen. Voor hen waren de investeringen in de Spelen in 2013 al niet te rijmen, en  anderhalf jaar later is dat vanzelfsprekend nog steeds niet zo.

Er is, kortom, nog een lange weg te gaan tot Tokyo 2020.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *