Taiko no Tatsujin: trommelen op J-Pop en klassiek

De kans is klein dat je Taiko no Tatsujin al kent – laat staan de game hebt gespeeld – maar je hebt ‘m vermoedelijk wel voorbij zien komen als je de film Lost in Translation hebt gekeken! Terwijl de piepjonge Scarlett Johansson zich een weg baant door een Japanse arcadehal, speelt een Japanner één van de openingsnummers van de populaire anime Doraemon op een Taiko no Tatsujin-arcademachine.

De franchise begon in 2001 in de arcadehallen, maar uitgever Bandai Namco ontwikkelt de games tegenwoordig ook voor consoles, handhelds en smartphones. De thuisconsole-versies worden optioneel geleverd met een ‘taiko’ als controller, de ‘Tatacon’, vergelijkbaar met de plastic gitaren van de Guitar Hero-serie. De Nintendo DS, 3DS-, Playstation Vita- en smartphone-versies maken gebruik van het touchscreen.

Katsu da-don!

Taiko no Tatsujin betekent letterlijk ‘Meester der Taiko’. De taiko is een Japanse trom die op kunstige en choreografische wijze bespeeld wordt; een ware performance. De bewegingen je die als Taiko no Tatsujin-speler maakt, zijn niet zo belangrijk, zolang je maar op het aangegeven ritme van de muziek meespeelt.

De manier waarop het ritme genoteerd wordt is simpel en effectief. Gekleurde hoofdjes schieten van rechts naar links over het scherm. Bij een rood hoofdje sla je op het centrale vlak van de taiko, de onomatopeïsche don; bij een blauwe tik je op de rand, de zogenaamde katsu. Bij een langgerekt geel hoofd krijg je gedurende de strip extra punten voor elke willekeurige slag die je maakt. Dat ziet er ongeveer zo uit:

Tracklists spelen niet alleen in op het Japanse publiek, maar ook specifiek op wat er ninki (‘populair’) is in Japan. De categorie J-Pop bevat de afgelopen jaren daarom vooral muziek van boyband Arashi, meidengroep AKB48 en zingende synthesizer Hatsune Miku, terwijl onder het kopje ‘klassiek’ al tijden wordt geteerd op Mozart, Dvorak en Beethoven. Ook game- (Super Mario), anime- (Attack on Titan) en andere Bandai Namco-muziek vormen in elk deel een vast segment van de totale tracklist.

Overal gezichtjes

Wat Taiko no Tatsujin voor velen aantrekkelijk – of juist afschuwelijk – maakt, is de presentatie van de game. Het hoofdpersonage, geheel in lijn met het Japanse kawaii (‘schattig’), is een felgekleurde taiko met een gezichtje, vier pootjes en een fel stemmetje. ‘Da-don!’, roept hij achter elke zin. Hij wordt bijgestaan door talloze andere personages in dezelfde stijl, waaronder Bachio-sensei, een duo speelstokken (met ieder een eigen gezichtje) die samen één personage vormen. Eigenlijk is er in het spel weinig zonder mond en ogen.

Veel ‘Japanser’ dan Taiko no Tatsujin vind je games tegenwoordig niet meer. De donkergrijze balk waarover de gekleurde ritmenotatie beweegt, representeert een kaitenzushi (‘sushi aan de lopende band’). De moeilijkheidsgraad wordt bovenin beeld aangegeven met flora, zoals bloesems (‘Easy’), bamboe (‘Medium’) en bonzai (‘Hard’) terwijl onderin het beeld Shiba-honden, katten met Kabuki-maskers en tempelbellen in traditioneel Japanse omgevingen dansen op de maat van de muziek.

Taiko no Tatsujin

Naast de hoofdmodus experimenteert het ontwikkelteam ook met de andere mogelijkheden van de serie. Zo bieden de nieuwere delen voor handhelds heuse RPG-avonturen, waarin je vijanden verslaat door het zo goed mogelijk spelen van bepaalde nummers. In het derde deel voor de Wii zat voor het eerst een party-modus, waarbij Mario Party-achtige taferelen worden bedreven middels button bashen.

Waar kun je het spelen?

Ondanks de populariteit en het succes van Taiko no Tatsujin in Japan heeft Bandai Namco maar één keer de moeite genomen om een deel naar het Westen te brengen. De tracklist werd aangepast naar de muzieksmaak van Westerlingen, waardoor het gelijk de unieke vibe van de serie miste. Desalniettemin waren de reacties van Amerikaanse critici en spelers positief – maar dat bleek onvoldoende voor Bandai Namco om in te zetten op nog een gelokaliseerde versie.

Gelukkig zijn de schermteksten dermate audiovisueel georiënteerd dat Taiko no Tatsujin prima gespeeld kan worden zonder ook maar één karakter te lezen. Door regioblokkeringen op veel consoles is het aanbod van Taiko-games voor de welwillende Europeaan wel wat beperkt: alleen de drie delen voor de Nintendo DS, Playstation Portable en het deel voor de Playstation Vita zijn speelbaar op Europese modellen. Gelukkig komt er eind dit jaar een nieuw deel voor de regiovrije Playstation 4 (alleen in Japan in de winkels, maar dat is te importeren). Wie voor de volledige arcade-ervaring wil gaan, kan tot eind oktober terecht in Museum Volkenkunde, dat ter ere van de voorstelling Cool Japan een arcadekast heeft staan.

Eén gedachte over “Taiko no Tatsujin: trommelen op J-Pop en klassiek

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *