De vroegste werken van de Japanse literatuur omvatten de Kojiki en Nihon Shoki kronieken en de Man’yōshū poëzie anthologie, allemaal uit de 8e eeuw en geschreven in Chinese karakters. In de vroege Heian-periode werd het systeem van fonogrammen bekend als kana (hiragana en katakana) ontwikkeld. The Tale of the Bamboo Cutter wordt beschouwd als het oudste Japanse verhaal. Een verslag van het leven in de rechtbank van Heian wordt gegeven in Het hoofdkussenboek van Sei Shōnagon, terwijl The Tale of Genji van Murasaki Shikibu vaak wordt beschreven als ’s werelds eerste roman.
Tijdens de Edo-periode hebben welgestelde burgers de samoerai-aristocratie ingehaald als producenten en consumenten van literatuur. De populariteit van de werken van Saikaku, bijvoorbeeld, onthult deze verandering in lezerspubliek en auteurschap, terwijl Bashō de poëtische traditie van de Kokinshū met zijn haikai (haiku) nieuw leven inbracht en het poëtische reisverslag Oku no Hosomichi schreef.
Het Meiji-tijdperk zag de achteruitgang van traditionele literaire vormen toen de Japanse literatuur westerse invloeden integreerde. Natsume Sōseki en Mori Ōgai waren de eerste ‘moderne’ romanschrijvers van Japan, gevolgd door Ryūnosuke Akutagawa, Jun’ichirō Tanizaki, Yukio Mishima en, meer recent, Haruki Murakami. Japan heeft twee Nobelprijswinnende auteurs – Yasunari Kawabata (1968) en Kenzaburō Ōe (1994).