Speeltip (1) - The Legend of Heroes: Trails in the Sky

Het ontstaan van het Japanse rollenspel (JRPG) als genre wordt vaak geassocieerd met bedrijven als Enix en Square (inmiddels gefuseerd tot Square Enix), die in de jaren ‘80 grote successen boekten met respectievelijk de series Dragon Quest en Final Fantasy. Ruim daarvoor echter pionierde gameontwikkelaar Falcom ook al met JRPG’s, en mag dan ook beschouwd worden als een grondlegger van het genre. Zo publiceerde Falcom in 1984 de actievolle JRPG Dragon Slayer, dat, naast een hitserie, in de daaropvolgende jaren ook een belangrijke inspiratiebron voor Nintendo’s wereldberoemde The Legend of Zelda-serie zou worden.

Het zesde deel, Dragon Slayer: The Legend of Heroes uit 1989, markeerde een tweesplitsing binnen de serie. The Legend of Heroes-games werden een aparte serie, en lieten langzaam maar zeker de associatie met Dragon Slayer los. Inmiddels zijn we tien delen verder en is het meest recente deel eerder deze week op de Japanse markt verschenen. De Westerse markt loopt hierin behoorlijk achter op Japan: het zesde deel, dat in 2004 in Japan is verschenen, belandde pas eind 2011 in Europese winkelrekken als The Legend of Heroes: Trails in the Sky.

De reden voor deze achterstand schuiven Westerse gamebedrijven niet onder stoelen of banken: de games zijn te groot. De gemiddelde JRPG bevat tweehonderd- tot zeshonderdduizend Japanse karakters, die allemaal vertaald, nabewerkt, nagelezen en geëncodeerd moeten worden. Het bovengenoemde Trails in the Sky bevat daar ongeveer het driedubbele van: 1,6 miljoen karakters. Dit is echter slechts het eerste hoofdstuk van een trilogie. Het tweede hoofdstuk, waarvan eerder deze maand de lokalisatie is aangekondigd, bestaat uit maar liefst 3,2 miljoen Japanse karakters. Het vertalen hiervan is al jaren gaande en wordt, naar verwachting, eind 2014 afgerond.

Op het eerste gezicht blinkt Trails in the Sky nergens in uit. Het verhaal ontvouwt zich in driedimensionale omgevingen, waarin tweedimensionale personages zonder stemacteurs gesprekken voeren via tekstballonnen die onderin beeld verschijnen. Het ádemt 2004.

Het verhaal: de jonge Estelle Bright ziet haar vader thuiskomen met een zwaar gewonde jongen in zijn armen. Zijn naam is Joshua, hij houdt van harmonicaspelen en wordt behandeld als volwaardig familielid. Estelle en Joshua slagen voor hun opleiding als Bracer (het plaatselijke gilde) en worden door het land gestuurd om mensen te helpen. Vecht tegen monsters, koop nieuwe uitrusting, red de wereld, etcetera. Als je Trails in the Sky op een dergelijke manier samenvat, klinkt het als een dertien-in-een-dozijn avonturenspel.

Het feit dat er een lokalisatiestudio is geweest die bereid is dit enorme verhaal te vertalen voor de Westerse markt is echter een teken dat Trails in the Sky bijzonderder is dan dat. De game is namelijk doordrenkt met liefde, zowel vanuit ontwikkelaar Falcom als van lokalisatiestudio XSeed. Dialogen tussen personages zijn zonder uitzondering vermakelijk om te lezen. Of het nu gaat om Estelle’s moodswings als zestienjarige, of de uiterst delicate liefdesverklaringen van minstreel Olivier, van het lezen krijg je zelden genoeg. Telkens als je een schatkist voor de tweede keer probeert leeg te roven maakt het spel een humoristische opmerking over jouw gierigheid als speler. Tijdens mijn avonturen in het koninkrijk van Liberl heb ik meerdere malen smakelijk zitten lachen, tot fronsende wenkbrauwen en irritaties van omringende treinreizigers toe. Zeer aanbevolen!