Het gerucht ging al sinds begin dit jaar, werd enige tijd later ontkend, maar bleek op 14 augustus toch waar te zijn: SMAP, de Japanse boyband aller boybands, gaat uit elkaar. Massahysterie zoals bij het einde van Take That of the Spice Girls blijft dan wel uit, maar het nieuws komt in Japan alsnog behoorlijk hard aan. Dat heeft vooral te maken met wat de band vertegenwoordigde: vastigheid. Keizer Akihito mag dan willen aftreden, maar gelukkig is SMAP er nog, dat idee. Eind dit jaar is het echter voorbij.  Lees verder →

Wie Japan bezoekt kijkt ademloos om zich heen; er is zoveel te zien, zoveel moois en zoveel anders dan je gewoon bent. Je beweegt je oog of lens 360 graden en richt deze omhoog naar mensen, gebouwen, landschap en tempels. Toch verdient het ook aanbeveling om zo nu en dan eens omlaag te kijken. Niet eens alleen als betuiging van respect, maar vooral ook om je te verbazen over de prachtige putdeksels in de straat. Deze verschillen per gemeente en zijn vaak ware kunstwerken. Lees verder →

Je laten meevoeren door surrealistische liedteksten, scheurende, elektrische gitaren, instrumentale solo’s die maar voort blijven duren en elektronische orgels gecombineerd in tracks die vaker de tien minuten aantikken dan niet, opgebouwd in lagen en verschillende toonsoorten – het is iets van alle tijden. Psychedelische rock is tijdloze muziek. Pink Floyd, the Beatles, the Byrds, Jimi Hendrix en Jefferson Airplane worden vaak in een adem genoemd als het genre ter sprake komt, maar sinds twee jaar is in Tokyo Kikagaku Moyo een actief vertegenwoordiger. Lees verder →

De Japanse taal heeft in de westerse wereld de status van “bijzonder moeilijk”. Drie alfabetten met elk een eigen functie, ingewikkelde Chinese karakters en een woordenschat die niet verwant is aan de Europese talen, dragen hier zeker aan bij. Maar bestudeer je de taal een tijdje, dan blijkt het Japans minder ingewikkeld dan gedacht. Met het juiste gereedschap en een goed plan van aanpak, wordt het een aangename ontdekkingsreis. Er is een woud aan apps en online programma’s aanwezig op het web dat kan helpen bij het trainen. Lees verder →

De gefrituurde maïs in Still Walking. Het brood in Shiawase no Pan. De noedelsoep in Tampopo. De mochi in An. De pruimenwijn in Our Little Sister. In Japanse films wordt veel en vaak gegeten. En niet alleen in speelfilms: ook documentaires als The Birth of Sake en Jiro: Dreams of Sushi brengen de Japanse cuisine prachtig in beeld. Veel gerechten zijn ook erg fotogeniek, maar dat is niet de enige reden dat eten zo’n centrale rol inneemt in de Japanse cinema. In veel films is eten meer dan dat. Lees verder →

Wie bekend is met de Japanse populaire cultuur weet dat verhalen in manga (Japanse stripboeken) vaak fungeren als basis voor anime (Japanse animatie). Andersom gebeurt het ook: anime-series worden aangepast naar het manga-formaat, maar dit zijn alleen de meest bekende voorbeelden. Verhalen worden bijvoorbeeld ook vertaald van videogames naar anime, van anime naar theater, of van manga naar boeken. Deze adaptie blijft in Japan echter niet beperkt tot stripboeken en tekenfilms. Lees verder →

Het nieuws dat Akihito van plan zou zijn om afstand te doen van de Chrysantentroon slaat in Japan in als een bom: niet alleen omdat Japanse keizers hun ambt in de regel tot de dood bekleden, maar vooral omdat Akihito een zeer geliefd monarch is. De Beatrix of Elizabeth van Japan. Toch zou aftreden goed bij zijn keizerschap passen. Lees verder →

Een haiku schrijven lijkt zo simpel. Je schrijft een gedicht van drie regels met 5, 7 en 5 lettergrepen en je bent klaar. Het hoeft niet eens te rijmen. Echter een goede haiku schrijven, een waarvan de lezer kan genieten, dat is een stuk minder eenvoudig. De volgende do’s and don’ts kunnen je als dichter houvast bieden voor het schrijven van een goede, moderne haiku. Lees verder →

In 2013 startte de Japanse illustrator Shinji Tsuchimochi een ambitieus project. Hij trad in de voetsporen van de beroemde ukiyo-e kunstenaar Hiroshige die 160 jaar geleden de honderd gezichten op Edo in blokdruk vervaardigde. Tsuchimochi maakte een eigentijdse versie van honderd gezichten, nu op Tokyo. In een duidelijk eigen stijl, getekend en even prachtig. Onlangs werd de laatste tekening afgerond. Lees verder →

Dat het fenomeen manga de laatste decennia de wereld verovert, behoeft geen nadere toelichting. De spannende perspectieven, klare lijnen en fantasierijke stripverhalen vormen voor de huidige generatie Japanologen vaak de eerste kennismaking met het land van Wa. De lezers van deze wonderlijke werkjes vol tentakels, pratende kikkers en prachtig getekende schoolmeisjes zijn helaas vaak minder goed op de hoogte van de vroegere vormen van het Japanse grafisch ambacht. Derhalve is het de hoogste tijd om deze lacune te vullen en te kijken naar de Shin Hanga, een in mijn optiek zeer geslaagde kruisbestuiving tussen de Europese en Japanse prentkunst. Lees verder →