Ohashi Trio : groot in kleine muziek

Op de redactie van Katern: Japan wordt veel J-Pop geluisterd. Japanse populaire muziek die meer omvat dan de voor het genre karakteristieke jongensbands en meisjesdans. Meer dan alleen uptempo songfestival of schreeuwbrei. Nu en dan is er zélfs een artiest waarbij je pen stokt, de toetsenborden stilvallen en je heel even, een klein moment, teruggevoerd wordt naar eigen dierbare herinneringen aan Japan. Met Shazam wordt zijn naam gevonden en met een groot hart wordt hij opgeslagen in Apple music’s favorieten. Ohashi Trio, dat is er zo één.

Grote muziek brengt je in vervoering. Overweldigt, verzwelgt, verbindt. Of het nu Borodin is of Coldplay, ze zwepen en eten je op. Je wordt deel van iets veel groters, je bent een van de eindeloze halmen op de grassteppes van Centraal Azië of een lichtgevend stipje in de massa van Glastonbury. En je gaat er zomaar van dansen.

Kleine muziek brengt je bij jezelf. Bach kan dat als geen ander. Maar ook Chet Baker, Maaike Ouboter, Daniël Lohues, Michael Franks of Joao Gliberto die aanvankelijk heel klein, met louter stem en gitaar de Bossa Nova voor altijd aan de wereld schonk. Zelfs In deze kleine – en incomplete – opsomming zijn al categorieën te onderscheiden. Johan Sebastiaan zong niet, althans niet dat wij weten. Maaike en Daniël wel degelijk, en hun teksten zijn goed te verstaan. Wellicht té goed, het zijn juist hun klein bezongen indrukwekkende gebeurtenissen waardoor je vel onvermijdelijk kipt. Baker en Franks doen het in het Engels, waardoor er al iets meer afstand ontstaat: je geniet, maar probeert het tegelijkertijd ook te volgen. Dat leidt af. Bij Gilberto is dat niet aan de orde. Je hebt geen idee waar hij het over heeft. Portugees op zijn Braziliaans is exotisch en zoet. Maar je hebt wel een vermoeden. De sfeer van de lome ritmes, zijn stem en unieke dictie, de ingehouden sobere en toch geniale gitaar. Het zal over de liefde gaan. En je gaat er zomaar van dansen.

In het denkbeeldig genre kleine muziek, voegen we graag een groot artiest toe. Louter de stem, en niet per se de taal, zet de sfeer en vertelt je ook zonder begrip waar het lied over gaat. Het niet kunnen verstaan van de tekst helpt je juist beter zoeken naar de betekenis van de opgeroepen sfeer en brengt je – inderdaad – bij jezelf.

Ohashi Yoshinori (大橋好規) | Ohashi Trio (大橋トリオ)

ohashi-trioYoshinori Ohashi (大橋好規) is een Japans musicus, componist en vooral singer-songwriter, geboren op 12 juli 1978 in de schiereiland-prefectuur Chiba ten oosten van Tokyo. Hij is een multi-instrumentalist, speelt in elk geval piano, gitaar en bas, drums, mandoline, shamisen, en harp. Ohashi startte als zanger in 2003 onder de artiestennaam Ohashi Trio (大橋トリオ). De albums waarop hij aan het woord is, worden steeds onder de naam Ohashi Trio uitgebracht. Onder zijn echte naam componeert en schrijft hij filmmuziek, soundtracks en onderleggers voor TV-reclames. Meerdere J-Pop-artiesten gebruiken zijn composities. Ohashi studeerde op het conservatorium af op piano. Hij leerde vervolgens bigbands te arrangeren en startte met componeren van eigen muziek.

De wat verwarrende vondst om zichzelf een trio te noemen komt mogelijk voort uit zijn grote bewondering voor kleine jazz-combo’s. Hij is natuurlijk muzikaal gevormd door zijn eigen Japanse omgeving, maar ook de kleine jazz, soul, folk, rock en Bossa Nova werden door hem omarmd. Wie naar zijn werk luistert, hoort het allemaal terug.

Zijn werk laat zich omschrijven als een ingehouden, lome mix van akoestische J-pop en jazz, vaak teruggrijpend op de sound van de zeventiger jaren. Ohashi zingt zowel in het Japans als in -accentloos- Engels. Ohashi draagt de haren lang, heeft een snorrebaard en immer een lange Dickens-jas en hoge hoed. Geen misverstand mogelijk, dat is hem. Op Youtube is een aantal van zijn nummers met videoclip beschikbaar; het betreft hier altijd de nummers waarbij hij in het Japans zingt.

Ohashi Trio’s eerste album, Pretaporter, verscheen in 2007. Sindsdien geruisloos, want klein, gevolgd door een indrukwekkend aantal andere albums. Op nagenoeg alle albums is hij zelf zanger/componist. Er is echter ook een drietal albums met de naam Fakebook, waar hij anderen, nationaal en internationaal, op zijn eigen unieke manier covert en in de zon zet.

apple-treeTussen de albums van het eenmans-trio door werden meerdere soundtracks voor films gemaakt. Met name regisseur Kakimoto Kensaku werkt graag met Ohashi samen (bijvoorbeeld ‘Colours’, 2006 en ‘Baumkuchen’, 2007).

Een dezer dagen komt weer een nieuw klein album uit met de titel Apple Tree. Net als Daniël Lohues weet hij bij appels waar het echt om draait. Zie voor meer informatie over deze grote kleine artiest: ohashi-trio.com

Kleine muziek, Grote woorden

baumkuchenHierboven werd verhaald dat het niet kunnen verstaan van de tekst je helpt bij het waarderen van de sfeer. Niettemin opent zich, wanneer je zijn teksten kan vertalen, een aanvullende wereld van poëzie. Als voorbeeld de titelsong van de eerder genoemde film Baumkuchen. Wie met Ohashi-trio begint, mag dat graag doen met dit nummer.

Baumkuchen (of Baumkuhèn in het Japans) is een castellacake en een van de favoriete desserts, voor met name de kersttijd. Een baumkoek lijkt nog het meest op een kleine ronde spekkoek met een gat in het midden, zodat deze aan de tak van de kerstboom gestoken kan worden. Toch gaat de tekst daar niet over.

回り出す木馬に おどけたふりして
小さな靴を鳴らして はしゃぐ君を見てた
何気なく開けてみる 大きな扉は
古ぼけた僕の大事な おもちゃ箱みたいさ

溢れ出す僕の鼓動
今深い森を抜けて
戻れない月の夜に
流れ出したメロディーと共に
君へ届け

ありふれたコトバと 冷たいヒトミに
震えてる僕の両手を 握り締めたその手に
大粒の涙が いつしか流れて
小さな僕のこの目を いっぱいにさせてゆく

もう二度と離さぬように
今深く祈り出せば
戻れない月の夜に
はじけ出したメロディーと共に
君へ届け

乾きだす時の砂よ
憧れを追い越しても
戻れない月の夜に
響く月の調べみたいに

溢れ出す僕の鼓動
今深い森を抜けて
戻れない月の夜に
流れ出したメロディーと共に
君へ届け

Ik deed alsof ik werd gepakt door een houten paardje
En ik keek naar jou spelend op je kleine schoentjes
En ik opende onopzettelijk de grote deur
naar mijn oude speeldoos

Mijn hart sloeg over
Ik mis het diepe woud nu
Op de avond van een nooit meer terugkerende maan
Met de vlietende melodie
Bereik ik je

Om gewone woorden en koude pupil
Ik knijp mijn handen samen
Dikke tranen stromen over
En laat ze de ogen van de kleine mij vullen

Laat ons niet een tweede keer ver van elkaar verwijderd zijn
Als je nu diep bidt.
Op de avond van een nooit meer terugkerende maan
Samen met de melodie die begon
bereik ik je

Zand wanneer het begint te drogen
Zelfs wanneer het verlangen wordt ingehaald
In mijn borst dat gaat niet terug
Zoals het onderzoeken van de terugkerende maan

Mijn hart sloeg over
Ik mis het diepe woud nu
Op de avond van een nooit meer terugkerende maan
Met de vlietende melodie
Bereik ik je

Met en zonder woorden, Ohashi Trio, je hebt ons bereikt. We hopen dat je ook als de maan aan deze kant van de wereld staat gevonden wordt.

Dit bericht werd geplaatst in J-Pop, Muziek en getagd door Cees Omes . Bookmark de permalink .

Over Cees Omes

Onderwijskundig adviseur/programmeur, docent en trotse vader van drie zonen die volledig "into Japan" zijn. Twee daarvan hebben in Leiden de studierichting Talen en Culturen van Japan afgerond, de derde is een Anime-Otaku. Naast Cool Japan en eeuwenoude culturele tradities beschouwt hij vooral Sociaal Japan. Cees verwondert zich over de sociale cohesie en oplossingen die Japan kiest voor vraagstukken wanneer mensen met elkaar omgaan. Op straat, in het gezin, het onderwijs en in de zorg.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *