Op de redactie van Katern: Japan wordt veel J-Pop geluisterd. Japanse populaire muziek die meer omvat dan de voor het genre karakteristieke jongensbands en meisjesdans. Meer dan alleen uptempo songfestival of schreeuwbrei. Nu en dan is er zélfs een artiest waarbij je pen stokt, de toetsenborden stilvallen en je heel even, een klein moment, teruggevoerd wordt naar eigen dierbare herinneringen aan Japan. Met Shazam wordt zijn naam gevonden en met een groot hart wordt hij opgeslagen in Apple music’s favorieten. Ohashi Trio, dat is er zo één.
Grote muziek brengt je in vervoering. Overweldigt, verzwelgt, verbindt. Of het nu Borodin is of Coldplay, ze zwepen en eten je op. Je wordt deel van iets veel groters, je bent een van de eindeloze halmen op de grassteppes van Centraal Azië of een lichtgevend stipje in de massa van Glastonbury. En je gaat er zomaar van dansen.
Kleine muziek brengt je bij jezelf. Bach kan dat als geen ander. Maar ook Chet Baker, Maaike Ouboter, Daniël Lohues, Michael Franks of Joao Gliberto die aanvankelijk heel klein, met louter stem en gitaar de Bossa Nova voor altijd aan de wereld schonk. Zelfs In deze kleine – en incomplete – opsomming zijn al categorieën te onderscheiden. Johan Sebastiaan zong niet, althans niet dat wij weten. Maaike en Daniël wel degelijk, en hun teksten zijn goed te verstaan. Wellicht té goed, het zijn juist hun klein bezongen indrukwekkende gebeurtenissen waardoor je vel onvermijdelijk kipt. Baker en Franks doen het in het Engels, waardoor er al iets meer afstand ontstaat: je geniet, maar probeert het tegelijkertijd ook te volgen. Dat leidt af. Bij Gilberto is dat niet aan de orde. Je hebt geen idee waar hij het over heeft. Portugees op zijn Braziliaans is exotisch en zoet. Maar je hebt wel een vermoeden. De sfeer van de lome ritmes, zijn stem en unieke dictie, de ingehouden sobere en toch geniale gitaar. Het zal over de liefde gaan. En je gaat er zomaar van dansen.
In het denkbeeldig genre kleine muziek, voegen we graag een groot artiest toe. Louter de stem, en niet per se de taal, zet de sfeer en vertelt je ook zonder begrip waar het lied over gaat. Het niet kunnen verstaan van de tekst helpt je juist beter zoeken naar de betekenis van de opgeroepen sfeer en brengt je – inderdaad – bij jezelf.
Ohashi Yoshinori (大橋好規) | Ohashi Trio (大橋トリオ)
Yoshinori Ohashi (大橋好規) is een Japans musicus, componist en vooral singer-songwriter, geboren op 12 juli 1978 in de schiereiland-prefectuur Chiba ten oosten van Tokyo. Hij is een multi-instrumentalist, speelt in elk geval piano, gitaar en bas, drums, mandoline, shamisen, en harp. Ohashi startte als zanger in 2003 onder de artiestennaam Ohashi Trio (大橋トリオ). De albums waarop hij aan het woord is, worden steeds onder de naam Ohashi Trio uitgebracht. Onder zijn echte naam componeert en schrijft hij filmmuziek, soundtracks en onderleggers voor TV-reclames. Meerdere J-Pop-artiesten gebruiken zijn composities. Ohashi studeerde op het conservatorium af op piano. Hij leerde vervolgens bigbands te arrangeren en startte met componeren van eigen muziek.
De wat verwarrende vondst om zichzelf een trio te noemen komt mogelijk voort uit zijn grote bewondering voor kleine jazz-combo’s. Hij is natuurlijk muzikaal gevormd door zijn eigen Japanse omgeving, maar ook de kleine jazz, soul, folk, rock en Bossa Nova werden door hem omarmd. Wie naar zijn werk luistert, hoort het allemaal terug.
Zijn werk laat zich omschrijven als een ingehouden, lome mix van akoestische J-pop en jazz, vaak teruggrijpend op de sound van de zeventiger jaren. Ohashi zingt zowel in het Japans als in -accentloos- Engels. Ohashi draagt de haren lang, heeft een snorrebaard en immer een lange Dickens-jas en hoge hoed. Geen misverstand mogelijk, dat is hem. Op Youtube is een aantal van zijn nummers met videoclip beschikbaar; het betreft hier altijd de nummers waarbij hij in het Japans zingt.
Ohashi Trio’s eerste album, Pretaporter, verscheen in 2007. Sindsdien geruisloos, want klein, gevolgd door een indrukwekkend aantal andere albums. Op nagenoeg alle albums is hij zelf zanger/componist. Er is echter ook een drietal albums met de naam Fakebook, waar hij anderen, nationaal en internationaal, op zijn eigen unieke manier covert en in de zon zet.
Tussen de albums van het eenmans-trio door werden meerdere soundtracks voor films gemaakt. Met name regisseur Kakimoto Kensaku werkt graag met Ohashi samen (bijvoorbeeld ‘Colours’, 2006 en ‘Baumkuchen’, 2007).
Een dezer dagen komt weer een nieuw klein album uit met de titel Apple Tree. Net als Daniël Lohues weet hij bij appels waar het echt om draait. Zie voor meer informatie over deze grote kleine artiest: ohashi-trio.com
Kleine muziek, Grote woorden
Hierboven werd verhaald dat het niet kunnen verstaan van de tekst je helpt bij het waarderen van de sfeer. Niettemin opent zich, wanneer je zijn teksten kan vertalen, een aanvullende wereld van poëzie. Als voorbeeld de titelsong van de eerder genoemde film Baumkuchen. Wie met Ohashi-trio begint, mag dat graag doen met dit nummer.
Baumkuchen (of Baumkuhèn in het Japans) is een castellacake en een van de favoriete desserts, voor met name de kersttijd. Een baumkoek lijkt nog het meest op een kleine ronde spekkoek met een gat in het midden, zodat deze aan de tak van de kerstboom gestoken kan worden. Toch gaat de tekst daar niet over.
| 回り出す木馬に おどけたふりして 小さな靴を鳴らして はしゃぐ君を見てた 何気なく開けてみる 大きな扉は 古ぼけた僕の大事な おもちゃ箱みたいさ 溢れ出す僕の鼓動 ありふれたコトバと 冷たいヒトミに もう二度と離さぬように 乾きだす時の砂よ 溢れ出す僕の鼓動 |
Ik deed alsof ik werd gepakt door een houten paardje En ik keek naar jou spelend op je kleine schoentjes En ik opende onopzettelijk de grote deur naar mijn oude speeldoos Mijn hart sloeg over Om gewone woorden en koude pupil Laat ons niet een tweede keer ver van elkaar verwijderd zijn Zand wanneer het begint te drogen Mijn hart sloeg over |
Met en zonder woorden, Ohashi Trio, je hebt ons bereikt. We hopen dat je ook als de maan aan deze kant van de wereld staat gevonden wordt.
21 november 2016