Luistertip: Kikagaku Moyo EP (2014)

Je laten meevoeren door surrealistische liedteksten, scheurende, elektrische gitaren, instrumentale solo’s die maar voort blijven duren en elektronische orgels gecombineerd in tracks die vaker de tien minuten aantikken dan niet, opgebouwd in lagen en verschillende toonsoorten – het is iets van alle tijden. Psychedelische rock is tijdloze muziek. Pink Floyd, the Beatles, the Byrds, Jimi Hendrix en Jefferson Airplane worden vaak in een adem genoemd als het genre ter sprake komt, maar sinds twee jaar is in Tokyo Kikagaku Moyo een actief vertegenwoordiger.

Kevin Parker, psych rock posterboy uit Australië, heeft met zijn band Tame Impala inmiddels het grote publiek bereikt. Zijn landgenoten van POND doen daar niet voor onder en in Groot-Brittannië klinkt het galmende Temples. Uit Amerika kennen we Wooden Shjips, veteranen onder leiding van Erik ‘Ripley’ Johnson, die samen met zijn Japanse echtgenote ook verantwoordelijk is voor Moon Duo. Al deze artiesten maken rammende, harde psychedelische rockmuziek. En dan nu vanuit Tokio komt een kalm antwoord: Kikagaku Moyo.

Kikagaku Moyo, wat ‘geometrische patronen’ betekent, wordt in 2012 opgericht door vrienden Go Kurosawa en Tomo Katsurada. Wanneer Daoud Popal zich aansluit bij de band, ontmoeten ze ook Kotsu Guy die op dat moment in de straten van Tokio de geluiden van verkoopautomaten opneemt voor zijn noise project. De broer van Go, Ryu, keert terug uit India, waar hij de sitar heeft leren bespelen. Met hem is de band compleet en spelen ze de eerste tijd voornamelijk op straat, als een vrij, muzikaal collectief.

De vijf Japanse mannen doen met hun eerste EP iets wat weinig artiesten op het moment doen; ze benaderen het genre vanuit folk. Hun klassieke aanpak van de slaperige, psychedelische rockmuziek wordt verrijkt met rudimentaire folk instrumentatie en gonzende, dreunende ritmes die je in een trance brengen. Het is een geslaagde poging om de magische klanken van de Japanse underground scene van de vroege jaren ’70 opnieuw tot leven te brengen. Kikagaku Moyo zet een onmiskenbare Oriëntaalse sfeer neer met Oosterse toonladders, Japanse blaasinstrumenten en sitar. Aan dit geluid voegen ze lagen getokkelde akoestische gitaar, gepijnigde ‘wah wah’ gitaarsolo’s en dreunende drums toe. Ondanks het vervormende gitaarspel en het gekraak is dit overduidelijk een moderne plaat.

Hun eerste EP wordt ingeleid door Can You Imagine Nothing, dat meteen de sfeer voor de rest van het album neerzet. Een vrouwenstem galmt over het rustige gitaar- en sitarspel terwijl uit een shakuhachi, een Japanse traditionele bamboefluit, een vrolijk deuntje klinkt. Deze track bouwt op in spanning en vormt zo de perfecte opmaat naar het absolute hoogtepunt van deze EP: Zo No Senaka. Deze plaat opent met veel power chords en een zeurende gitaar, tot alles samen met de hi-hats uitbarst in een strak ritme waar drummer Go Kurosawa mysterieuze teksten overheen zingt. Net als je denkt dat de volgende plaat zich aandient, scheuren de gitaren verder in een tweede deel waar de gitaarsolo-liefhebber zijn lol op kan. Kikagaku Moyo neemt dan even gas terug, tijdens Tree Smoke. De Oosterse sfeer die hier volledig te wijten is aan de sitar van Ryu Kurosawa, neemt toe in gelaagdheid als daar de vervormde gitaren aan worden toegevoegd, om vervolgens toch weer in een straffe outtro te belanden. Bijkomen kan onder het genot van Lazy Stoned Monk, waar je je als luisteraar in een woud waant. Een donker, diep woud, waar de mannen van Kikagaku Moyo als een kodama op je schouder dienst doen als gids. Denk bij dit stuk aan de scène uit Miyazaki’s meesterwerk Mononoke Hime, waarin de kodama geïntroduceerd worden; kleine, witte bosgeestjes, de beschermers en belichaming van het woud. Het slotstuk van deze reis, Dawn, begint met het rustige ritme van de sitar, maar ook hier is duidelijk hoorbaar dat de plaat overloopt van de potentie om helemaal uit de bocht te vliegen. Kikagaku Moyo levert die explosie met vastberaden opbouw naar de climax van de track, die een galm in je oren achterlaat alsof je ze live hebt zien spelen. Een galm, die je doet verlangen naar meer.

Deze EP is ongetwijfeld een juweel in de kroon van de Japanse psych-rock. Grenzeloos als de band misschien lijkt, wordt op deze plaat hun kinderlijke verwondering heel erg nauwkeurig vastgelegd in hun verkenning van geluid en muziek. Ze nemen de tijd voor het creëren van de juiste, wazige sfeer en leveren dan precies op het juiste moment de hoogtepunten af waar je zo op hoopt. Tijd om op de bank te gaan liggen en je aan Kikagaku Moyo over te geven.

Dit bericht werd geplaatst in J-Pop en getagd , , , door Joep Omes . Bookmark de permalink .

Over Joep Omes

Hij is al vanaf jongs af aan een flinke Anime-Otaku, maar voor alles over gadgets, games en hardware ben je bij hem ook aan het juiste adres. Naast zijn redacteurschap voor Gamekings en schrijven voor Katern: Japan is Joep opgeleid tot een niet onverdienstelijk chef en hotelier, waarbij het maken én eten van Japanse gerechten hem erg gemakkelijk afgaat.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *