Toegegeven: de drempel om aan Terrace House te beginnen is wat hoog. In tegenstelling tot onze andere kijktips beschikt de serie, die geproduceerd werd door Fuji TV en sinds twee seizoenen Netflix, namelijk niet over een script. Terrace House is een realityshow die het dagelijks leven van drie vrouwen en drie mannen in één huis volgt. Wie nu angstvisioenen van slaande deuren, sneuvelende huisraad en met infraroodcamera’s gefilmd gerommel in het donker krijgt, kan ik geruststellen: Terrace House is er vrij van.

De opzet is uiteraard welbekend: niet voor niets zijn de zes deelnemers stuk voor stuk single en is hun laatste relatie lang genoeg geleden om open te staan voor iets nieuws. Maar daar houden de vergelijkingen met Big Brother, De Gouden Kooi en Jersey Shore wel op. Want in Japan is samenwonen zonder getrouwd te zijn al ongebruikelijk – laat staan met mensen met wie je geen familieband, relatie of vriendschap hebt. Hoewel ruzie en onderlinge spanningen ook in beeld worden gebracht, is de show vooral zeer geïnteresseerd in hoe zes jonge mensen meestal voor het eerst met anderen samenleven.

Commentaar

Zelfs zo zeer, dat de actie elke tien minuten onderbroken wordt om de gebeurtenissen te becommentariëren. Waar in westerse realityshows de deelnemers zelf mogen uitleggen wat hen bewoog om bijvoorbeeld een dertigdelig servies aan diggelen te gooien, kent Terrace House een panel dat de gebeurtenissen duidt. In Japan is dat gebruikelijk: veel nieuwsshows kennen een desk met beroemdheden die de nieuwsitems becommentariëren. Het is even wennen voor de ongeoefende kijker, maar het voegt wel degelijk wat toe. Komieken Azusa Babazono, Yoshimi Tokui, Ryota Yamasato en acteurs YOU, Reina Triendl en Kentaro lichten feilloos en op humorvolle wijze de meest opvallende momenten eruit. Naarmate de seizoenen vorderen raken ze bovendien steeds beter op elkaar ingespeeld.

Deze terugkerende pas op de plaats verleent de show een prettig ritme, dat nog verder wordt versterkt door het feit dat elke aflevering één week beslaat. Terrace House blijft reality, dus zijn er altijd afleveringen bij waarin minder gebeurt, maar door het samenvattende karakter heb je als kijker nooit het gevoel tijd te investeren in niets.

Genoeg te doen

Wat zeker ook helpt, is dat de deelnemers allemaal genoeg omhanden hebben. Hoewel de een natuurlijk drukker is dan de ander, wordt er in de regel geen tijd verlummeld. Wie meedoet aan Terrace House, heeft een doel. Wie de kantjes er vanaf loopt, kan rekenen op een reprimande van één of meer huisgenoten. Als er al ruzie wordt gemaakt, gaat het daarover, al worden de meeste meningsverschillen met een goed gesprek opgelost. En zodra iemand zijn of haar doel heeft bereikt, óf inziet dat het op deze manier niet gaat lukken, verlaat diegene de serie, waarna een nieuwe man of vrouw zich bij de bewoners voegt. Hoewel de timing soms wel erg goed uitkomt – enige sturing van producers valt niet uit te sluiten – voorkomt het wel dat de show gaat slepen.

Uiteraard is er ook wel het een en ander op de show aan te merken. Zo is de benadering van liefde en relaties nogal traditioneel: tot nu toe waren alle deelnemers heteroseksueel, en het ziet er niet naar uit dat dit heel snel gaat veranderen. Daarnaast wordt behoorlijk streng geselecteerd op uiterlijk: veel deelnemers verdienen een centje bij als model, danser of acteur, niemand kampt met ziekte, heeft overgewicht of loopt mank.

Als er een uitstapje wordt gemaakt, voelt dat vaak in scene gezet: in elk café of restaurant hebben de producers de beschikking over minstens drie camera’s. Hoewel YOU elke aflevering opent met de opmerking dat ‘alleen het huis en de auto zijn voorbereid, en er totaal geen script is’, doet het toch vermoeden dat deelnemers op zijn minst uit een lijstje met bestemmingen moeten kiezen. Eenmaal aangekomen staan de camera’s namelijk al op ze te wachten. Maar dat heeft ook wel weer zo zijn voordelen. Terrace House voelt bijna als een reisdocumentaire over Tokyo en Oahu (het Hawaiiaanse eiland waar het tweede seizoen op Netflix zich afspeelt). Wie binnenkort één van beide plekken aandoet, hoeft in elk geval geen reisgids meer te kopen.

Rekening houden

Dan de hamvraag: is Terrace House goede televisie? In alle eerlijkheid vind ik het lastig om te beoordelen of Terrace House ook interessant is voor mensen zonder bovengemiddelde interesse in Japan en haar cultuur. Toch durf ik te beweren dat het programma ook die kijkers wel degelijk wat kan brengen. Want waar westerse realityshows draaien om onnatuurlijk veel ruzies, overspel en misverstanden, gaat deze serie over streven naar een doel. Vaak lukt dat wel, soms ook niet, maar niemand wordt er onaangenaam van. Je zou dat kunnen zien als bewijs voor de (overigens onjuiste) bewering dat Japanners geen emoties tonen. Je zou ook kunnen zeggen dat het laat zien dat van tijd tot tijd rekening met elkaar houden, loont.

Twee seizoenen van Terrace House zijn volledig te bekijken op Netflix; seizoen 3 verschijnt daar in de loop van dit jaar.