Durarara!! (met twee uitroeptekens, inderdaad) is de nieuwste reeks romans van Ryougo Narita, de getalenteerde auteur van de geprezen Baccano!-romans (dat wel met één uitroepteken), die via een manga uiteindelijk werden omgetoverd tot een anime-serie door de studio Brain’s Base. Aanvankelijk lijkt Durarara!! de conventies van het ‘urban fantasy’-genre na te leven, maar al gauw wordt duidelijk dat het verhaal zich niet afspeelt rondom de drie middelbare scholieren. Zij zijn slechts onderdeel van het verhaal, waar het commerciële Ikebukuro het toneel voor vormt.

In een rotgang maakt de kijker kennis met personages die een significante rol in het verhaal vertolken. Mikado, een verlegen jongen die zoveel mogelijk afstand probeert te nemen, verhuist op aanraden van vriend Masaomi naar het bruisende Ikebukuro. Masaomi leidt Mikado door het bruisende district, maar waarschuwt hem wel voor de tweedeling binnen Ikebukuro. Veel bewoners zijn namelijk lid van de agressieve bende Kokinzoku, of de rivaliserende partij, de Dollars, waarvan het lidmaatschap anoniem is.

Ook maken Mikado en de kijker kennis met Heiwajima, een blonde butler met een kort lontje maar bovennatuurlijke kracht, en zijn aartsrivaal Izaya, een sinistere jongen die informatie verkoopt en misbruikt maakt van de menselijke zwaktes. Hun ontmoetingen eindigen vaak met een vliegend voorwerp, zoals een frisdrankautomaat, die vervolgens gestopt wordt door Simon, een pacifistische Afro-Rus die in een sushi-restaurant werkt. Op het moment van Mikado’s aankomst, pikt hij geruchten op over “The Black Rider,” een motorrijdend legendarisch figuur verstopt onder een gele helm en zwart motorpark, die zorgt voor gerechtigheid binnen Ikebukuro. Niet veel later ontdekt Mikado dat zij eigenlijk een Dullan is, die vanuit Ierland naar Japan is gereisd om haar hoofd terug te veroveren. Haar motor is ook eigenlijk geen motor: het is haar paard dat getransformeerd is tot motor, ter aanpassingen van de gebruiken in Ikebukuro.

Aanvankelijk lijken alle personages hun individuele verhaallijn te volgen, maar al gauw wordt duidelijk dat alle gebeurtenissen elkaar vaker raken dan op het toevalligerwijze mogelijk is. Het gevolg is een epische ontknoping halverwege de serie. Wel een bescheiden ontknoping, die veel heersende vragen beantwoordt maar tegelijkertijd veel nieuwe vragen in leven roept.

In tegenstelling tot veel banale shounen (series voornamelijk gericht op jongens), waar spanning veroorzaakt wordt door het plotseling afkappen van een aflevering op het moment dat de zwaarden getrokken worden, wordt Durarara!! interessant gehouden door een meer literaire vorm van intellectuele spanning. Als kijker heb je constant het gevoel alsof je iets over het hoofd ziet of dat men jou informatie achterhoudt. Doordat in elke aflevering dezelfde gebeurtenissen vanuit een ander personage beschreven en bekeken worden, ontrafelen zich ook andere mysteries.

Eenmaal aan het einde van de rit is de afsluiting ook niet overweldigend. Is dat daarmee per definitie slechter dan een serie die eindigt met de apocalyptische vernietiging van de wereld? Zeker niet. Doordat je na vierentwintig afleveringen alle informatie voorhanden hebt, is het juist interessant om de serie opnieuw te kijken. Dan kijk je niet vanuit één perspectief, maar dan voel je je de alwetende kijker, het sentiment waar je tijdens de eerste keer kijken naar smachtte.