De Takarazuka Revue (2)

In haar vorige post heeft Aafke van Ewijk gesproken over de geschiedenis, opleiding en fancultuur van de Takarazuka Revue. In dit tweede deel beschrijft ze het fysieke theater en de inhoud van de shows. Hoewel het in eerste instantie onder alle glitters misschien niet direct zichtbaar is, maakt de Revue gebruik van zowel Japanse toneeltradities en (populaire) cultuur als Westerse conventies. In 2014 viert de Revue in compleet eigen stijl haar honderdjarig jubileum.

In het Grand Theater in Takarazuka is het bemachtigen van een kaartje voor een voorstelling meestal vrij gemakkelijk. Je gaat gewoon in de rij staan. (Tenminste, als je niet per se vooraan hoeft te zitten.) De prijs van een kaartje kan liggen tussen de 1500 en 10.000 yen. Wellicht kun je een kaartje voor de middagvoorstelling kopen en in de ochtend nog even het nabije Tezuka Osamu Museum bezoeken. Deze beroemde mangatekenaar was een groot fan van de Revue en in zijn werk zijn vele invloeden te vinden.

Meestal zal de openingsscène upbeat zijn. Wanneer een actrice van belang voor het eerst het toneel betreedt klinkt er applaus. Takarazuka maakt gebruik van theatertechnieken die ook in kabuki worden gebruikt, zoals luiken en een grote draaischijf in het podium. Voor de orkestbak loopt de zogenaamde ginkyou (‘gouden brug’), vergelijkbaar met de hanamichi in een kabukitheater. Op dramatische hoogtepunten loopt een ster hier al zingend overheen. De voorste rij hoopt natuurlijk ook op een knipoogje.

Wanneer een musical wordt bewerkt voor Takarazuka, kun je er zeker van zijn dat er meer aandacht besteed wordt aan zowel het uiterlijk als het innerlijk leven van de mannelijke hoofdpersoon. Deze moet sexy (iroppoi) en cool (kakkou ii) zijn, maar ook sympathiek. Als hij niet sympathiek is dan moet hij op zijn minst getroebleerd zijn door het verleden of leren van zijn fouten. De droomwereld van Takarazuka mag gerust dramatisch eindigen (zoals bijvoorbeeld de dubbele zelfmoord van prins Rudolf en Marie Vetsera), want de ‘finale’ vol met vrolijke dans en zang beurt het publiek weer op. Producties van de Takarazuka Revue kunnen gebaseerd zijn op Westerse musicals of toneelstukken, op romans, manga, of originele werken zijn van de Takarazuka regisseurs. Een veel voorkomende structuur is een musical voor de pauze en een revue losjes gebaseerd op een bepaald thema na de pauze. In de ‘finale’ wordt het publiek getrakteerd op een duizelingwekkend glitterende show met kick-line, zogenaamde ‘otokoyaku-dans’ (zie de foto bij de eerste post), een dans van het toppaar en tot slot de afdaling van een grote trap door alle actrices (neergelaten vanaf de achterwand). De topactrices dragen dan vaak een bos pauwenveren op hun rug, waarbij de grootste en indrukwekkendste naar de topster-otokoyaku gaat.

Ouki Kaname als Rhett Butler

Ouki Kaname als Rhett Butler

Nadat het publiek uitgezwaaid is door de hele cast en het doek is gevallen kun je kiezen. Ga je bij de uitgang staan wachten tot de actrices naar buiten komen? Of toch nog wat shoppen bij theaterwinkel Quatre Rèves? Een eerste bezoek zal tot wat verbazing leiden. Niet alleen worden hier DVD’s (geen ondertiteling), goodies en magazines verkocht, maar ook een enorme hoeveelheid foto’s van Takarasiennes. Je zou deze misschien kunnen vergelijken met yakusha-e, de populaire prenten van kabuki-acteurs die werden uitgegeven in de Edo-periode.

Is Takarazuka escapisme? Japanse fans verzekerden mij van wel. Takarazuka wordt niet voor niets yume no sekai (droomwereld) genoemd. Als je wilt kun je in Japan 24/7 shows, interviews en sketches vol met inside jokes kijken op het kanaal Sky Stage. De actrices die het bij de Revue ver geschopt hebben verschijnen na hun afscheid vaak in dramaseries, films of op andere tonelen. Ook hier blijven trouwe fans de carrière van OG’s (letterlijk ‘old girl’, of alumna) volgen, al kan het soms wat schokkend zijn dat ‘hij/zij’ in het openbaar in jurkjes verschijnt.

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *