De dolfijnenjacht van Taiji

Japan staat wereldwijd bekend om zijn verfijnde keuken. Niet alleen de precisie waarmee ingrediënten worden bereid, maar ook de enorme verscheidenheid aan ingrediënten valt op. Omdat Japan een eilandenrijk is, komen vele van deze ingrediënten uit de zee. Maar niet alle ingrediënten zijn op een onomstreden manier gevangen: zo jaagt Japan nog steeds op dolfijnen, ondanks de snel teruglopende populatie. Onlangs raakte deze praktijk weer in de belangstelling toen de Japanse premier, Abe Shinzo, opmerkte dat het verbieden van de dolfijnenjacht het einde van een belangrijke traditie zou betekenen. In deze blog onderzoek ik daarom hoe de dolfijnen worden gevangen, hoe ernstig het is gesteld met de dolfijnenpopulatie en hoe diepgeworteld deze traditie is.

dolfijnenjacht

De baai van Taji

Het plaatsje Taiji heeft zich gevormd om de gelijknamige baai van Taiji. Deze baai speelt een belangrijke rol bij de jacht. De vissersschepen varen namelijk uit naar de open zee buiten de baai en drijven de dolfijnen die daar zwemmen in de baai. Dit gebeurt door middel van het slaan met een hamer op loden pijpen, die een schel geluid veroorzaken onder water. De dolfijnen raken geïrriteerd door het geluid en zwemmen de baai in. Zodra de dieren de baai zijn ingezwommen, sluiten de netten van de vissers zich om de dolfijnen heen. De oudste manier van slachten schrijft voor dat de keel van de dolfijn wordt doorgesneden, waarna deze doodbloedt. Onder druk van dierenrechtenactivisten is deze methode echter geschrapt. Nu worden de dolfijnen gedood door een metalen pijp door de hersenstam van de dolfijn te drijven, waardoor deze binnen enkele seconden sterft.

dolfijnenjacht

De filmposter van “The Cove”

De protesten tegen deze jacht bereikten een hoogtepunt na het verschijnen van de documentaire The Cove (‘de inham’) in 2009. In deze documentaire hebben Amerikaanse filmers in het geheim opnamen gemaakt van de jacht bij Taiji. Ook komt dolfijnentrainer Ric O’Barry er achter dat de jacht op dolfijnen in Taiji voor de lokale bevolking een belangrijke bron van inkomsten is. De levende dolfijnen worden aan dolfinariums verkocht en de geslachte exemplaren vinden hun weg naar de supermarkt. Daarbij komt nog het probleem dat de dolfijnen hoge concentraties kwik bevatten, die bij menselijke consumptie blijvende schade kunnen opleveren.

Terwijl O’Barry en zijn team hun ontdekkingen over de dolfijnenjacht doen, valt hun aanwezigheid niet bij iedereen in Taiji in goede aarde. De jacht is een vaste bron van inkomsten voor het plaatsje en volgens de overlevering zou er al sinds de zeventiende eeuw worden gejaagd op dolfijnen. Het is echter twijfelachtig of deze traditie werkelijk zo oud is. Volgens milieuactivisten stamt de traditie uit het begin van de twintigste eeuw, en zou dus pas 80 jaar oud zijn. De eerste grootschalige jacht zou zelfs pas in 1969 hebben plaatsgevonden. De motieven voor deze jacht waren overigens minder tot de verbeelding sprekend dan het hooghouden van een traditie; het plaatselijke maritiem museum moest van opgezette dolfijnen worden voorzien.

Hoe het ook zij, het is zeker dat de dolfijnentraditie stevig met het dorp Taiji verweven is. Vele mannen uit de lokale bevolking vinden hun werk in deze industrie. Veel gezinnen uit het dorp zijn afhankelijk van de inkomsten die de dolfijnenjacht hun brengt. Het is  daarom lastig, zoals dierenrechtenactivisten eisen, een direct einde te maken aan het jagen op dolfijnen. Wel staat buiten kijf dat het met kwik vervuilde dolfijnenvlees een bedreiging vormt voor de volksgezondheid. Daarom zou het wenselijk zijn als de Japanse overheid de lokale bevolking compenseert, zodat zij langzaam andere manieren kunnen vinden om inkomen te genereren en de dolfijnen zo gespaard kunnen blijven.

5 gedachten over “De dolfijnenjacht van Taiji

  1. Interessant stuk, echter, mijns inziens een totaal verkeerde focus en afweging van argumenten. Een aanzienlijk deel van je artikel gaat over de argumenten traditie en commercieel belang; deze argumenten zouden als gewichtige argumenten moeten dienen tegen de eis om snelle (of nog beter, directe) afschaffing van de dolfijnenjacht. Echter, een gelijke set aan argumenten werd ook gebezigd door bijvoorbeeld velen die enkele eeuwen terug tegen de afschaffing van slavernij waren, en dan vraag ik: Mag je commercieel belang en traditie boven leed plaatsen? Eeuwen terug zijn we al begonnen de keuze te maken (en hebben we dat ondertussen op een steeds groter deel van de aarde op orde) dat dit voor het houden van mensen niet kan. Nu wordt het tijd dat we ook op het gebied van milieu en dierenwelzijn de commerciële – en traditieargumenten als de wassen neuzen die het zijn verwerpen. Ze vallen simpelweg totaal in het niet bij het belang van het slachtoffer.

    Verder snap ik dat je de verschillende kanten zonder overduidelijk waardeoordeel uiteen lijkt te willen zetten. Echter, in je stuk wordt het ecologisch belang, het belang van de soort en vooral ook het belang van het individuele dier zeer onderbelicht. In de conclusie krijgen deze drie belangrijke factoren welgeteld één bijzin in de vorm van ”de dolfijnen [kunnen] zo gespaard blijven”. Sterker nog, er is zelfs in de conclusie van het argument tégen walvisvangst meer focus op het menselijk belang (volksgezondheid, met een volledige zin en gevolgtrekking) dan op het dierlijk belang.

    Wil je werkelijk objectief overkomen dan moet je naar álle partijen luisteren, ook die die geen menselijke stem hebben. De belangen van ecologie, van de diersoort en van het individuele dier staan nog altijd het minst centraal in deze kwestie, vervangen door de mens (trouwens niet alleen in dit stuk hoor, maar over het algemeen in de opvatting die mensen hebben over deze discussie, de walvisdiscussie, en enig ander dier- of natuurgerelateerd onderwerp). Toch raar, gezien de grootste slachtoffers van dit moordfestijn niet de vissers of de dierenactivisten zijn hmmn?

  2. Heren, ik vind zowel de blog als de reactie even interessant. Een verkeerde focus bestaat niet op dit Katern dat al geruime tijd een prachtige waaier aan verschillende kanten van Japan aan mij toont en mij informeert, verrast en verbaast. De schrijver is wetenschapper en daardoor louter beschrijver. De reactie komt van een mens met een groot hart voor dieren. Zijn pleidooi roert ook. In feite zou dit blog gerust in samenwerking mogen zijn geschreven. je moet eerst over TaIji en de context weten om er vervolgens een of meerdere duidingen aan te kunnen geven. Hee Ruben, de volgende blog is voor jou; Ik ben nu al benieuwd naar jouw observatie bij de walvisvangst op de Pacific.

  3. Oef Ruben, wat een epistel! Maar inderdaad: zo te zien weet je er veel vanaf, en we zouden ons daarom zeer vereerd voelen als je in een blog nader op de kant van de dolfijnen in wil gaan. Ik hoor graag van je!

  4. Ruben, Het is belachelijk dat u de dolfijnjacht met de slavernij vergelijkt. U moet die met 5 miljoen koeien, varkens, kippen, enzovoort vergelijken. Dolfijn is slimmer dan mens? Lief? Koe en varken zijn ook lief en slim. Alles komt simpel uit fauna & flora, en geografie. En hypocrisie.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *