In de vorige afleveringen besprak ik de muziek van Ikimono Gakari en Bump of Chicken, twee populaire bands uit (de omgeving van) Tokyo. Veel populaire artiesten komen uit de hoofdstad of Osaka, maar er zijn ook groepen uit meer rurale gebieden die ook voet aan de grond hebben weten te krijgen binnen de J-Pop. Een goed voorbeeld daarvan is GreeeeN. Lees verder
Vandaag is het Halloween, en hoewel we daar in Nederland helaas maar weinig mee doen, wordt het in Japan sinds een aantal jaren steeds meer gevierd. Dat komt vooral dankzij Tokyo Disneyland en Universal Studios Japan, die sinds 2000 jaarlijks een enorm Halloween-evenement organiseren dat elk jaar populairder wordt. Daarvoor merkte je in Japan (behalve de dronken buitenlanders in kostuum) maar weinig van het spookachtige feest. En dat terwijl Halloween bij uitstek een feest is wat perfect binnen de Japanse cultuur van cosplay en obon past. Lees verder
In haar vorige post heeft Aafke van Ewijk gesproken over de geschiedenis, opleiding en fancultuur van de Takarazuka Revue. In dit tweede deel beschrijft ze het fysieke theater en de inhoud van de shows. Hoewel het in eerste instantie onder alle glitters misschien niet direct zichtbaar is, maakt de Revue gebruik van zowel Japanse toneeltradities en (populaire) cultuur als Westerse conventies. In 2014 viert de Revue in compleet eigen stijl haar honderdjarig jubileum. Lees verder
Japanse popmuziek is de laatste jaren steeds populairder geworden buiten de landsgrenzen. Ook in Nederland treden vertegenwoordigers van deze J-Pop inmiddels op. Denk bijvoorbeeld aan de Japanse punkband Shounen Knife, die meer dan dertig jaar na haar oprichting een nieuw publiek vindt in ons land. Ook komen vertegenwoordigers van zogenaamde visual kei op regelmatige basis langs, al is het nog wachten op Japanse supersterren als Ayumi Hamasaki en Kumi Koda, die een uitverkochte Heineken Music Hall mogen vullen. De Japanse muziek kent echter ook artiesten die zich meer op het terrein van westerse (avant-garde) popmuziek begeven. In dit artikel wil ik de zangeres Tujiko Noriko onder de aandacht brengen, die soms wordt omschreven als de Japanse Björk. Lees verder
Japanse prenten krijgen in de Westerse wereld tegenwoordig redelijk veel aandacht, maar het genre van de shunga (letterlijk ‘lenteplaatjes’) is voor sommigen toch nog moeilijk te verteren. In deze prenten worden vaak één of meerdere personen afgebeeld die seksuele handelingen verrichten, waardoor de connectie met pornografie voor sommigen snel gemaakt is. Met een grote shunga-tentoonstelling in het British Museum te Londen (16+) lijkt er echter een einde te komen aan het taboe rond de erotische prenten. Maar waarom zijn zulke op het eerste gezicht vulgaire afbeeldingen een plekje in een groot museum waard? Lees verder
De eigenaardigheden van de Japanse bedrijfscultuur kwamen op onze blog al enkele keren aan de orde. In tegenstelling tot de proactieve houding die directeuren tegenwoordig van een werknemer in het Westen en met name Amerika verwachten, handelt de Japanse werknemer vooral vanuit het belang van het collectief in zijn bedrijf. Van vroeger uit ligt de nadruk op het vermijden van al te veel aandacht, niet in moeilijkheden komen en bovenal geen fouten maken. De beste manier om geen misstappen te begaan is in Japan het vermijden van eigen initiatief. Dit is te bereiken door naar iedere collega welwillend te zijn en opgedragen klussen van meerderen gehoorzaam uit te voeren. Deze manier van werken heet ook wel happou bijin (aardig naar iedereen). Lees verder
Takarazuka is een forenzenstad grenzend aan Kobe, maar noem de naam ergens in Japan en het staat gelijk aan de Takarazuka Revue. Je kan het vergelijken met het kabukitheater, maar dan alleen met actrices, en in een modern jasje – of rokkostuum. In dit eerste deel van een tweeluik over Takarazuka schets ik kort de de ontstaangeschiedenis van deze theatervorm. Ook ga ik in op de opleiding tot actrice in de Revue en bespreek ik de fancultuur die rondom deze theatervorm ontstaan is. Lees verder
In het eerste deel van deze serie over ukiyo-e gaf ik reeds een beknopte geschiedenis van deze vorm van prentkunst. Zoals ik ook daar al vertelde werden deze prenten volledig met de hand gemaakt. De weinige prentkunstenaars die deze techniek tegenwoordig nog inzetten doen dit veelal zelfstandig. Oorspronkelijk werd het werk echter verdeeld onder meerdere specialisten: de ontwerper (die tegenwoordig vaak als ‘de kunstenaar’ gezien wordt), de houtsnijder en de drukker. Daarnaast speelde ook de uitgever een belangrijke rol, aangezien hij de laatste trends behoorde te kennen. Vandaag laat ik hem echter even buiten beeld, en zal ik me richten op de daadwerkelijke productie van de prent. Lees verder
Als ik de Japanse blijdschap om het binnenhalen van de Olympische Spelen van 2020 in één beeld zou moeten samenvatten, koos ik een foto van de Japanse delegatie op het moment dat de keuze voor Tokyo door het IOC bekend werd gemaakt. De gelaatsuitdrukkingen van de juichende en het van geluk uitschreeuwende volwassen mannen en vrouwen (wie denkt er dat Japanners geen emotie kennen?) zegt meer dan duizend woorden: (een groot deel van) Japan is dolgelukkig. Lees verder
Vorige week ging op het Internationale Filmfestival van Toronto de film The Railway Man in première. Deze film schetst het verhaal van een Engelse krijgsgevangene die de bouw van de Dodenspoorlijn in Birma tijdens de Tweede Wereldoorlog heeft overleeft. Deze Dodenspoorlijn is een zwarte bladzijde in de moderne Japanse geschiedenis. Hoewel recensenten de film matig beoordelen, brengt deze wel een verhaal dat bij een groot deel van onder meer het Amerikaanse en Europese publiek onbekend is. Lees verder
