Beard Papa: zoet en zalig

Lang, lang geleden was er eens een kleine bakkerij in Osaka, Japan. De winkel was klein, maar iedereen wist ervan en hield van de heerlijke lekkernijen die al tijdens het bakken zo aangenaam geurden in de wijk. Iedereen hield ook van de bakker, die altijd een glimlach op zijn gezicht droeg en Beard Papa heette naar zijn donzige, witte baard.

Beard Papa bakte dag en nacht om zijn clientèle gelukkig te houden, want niets maakte zijn dag meer dan het zien dat iedereen van zijn gebak genoot. Op een dag bezocht een groepje kinderen zijn winkel en vroeg: “O Panya-san, Wanneer ga je een nieuwe traktatie bedenken? We kunnen allemaal niet wachten tot je nog meer magie in je deeg werkt!” Toen Beard Papa dit hoorde, wist hij dat hij snel iets moest verzinnen. Hij kon de kinderen (en hun ouders) niet teleurstellen en hij wilde iedereen verrassen met het beste gebak dat ze ooit hadden geproefd. Beard Papa dacht na en dacht na. Toen hij zijn pluizige witte baard aaide, kreeg hij plots het gouden idee. “Ik heb het! Mijn donzige baard. Ik ga een origineel recept maken voor roomsoezen die net zo pluizig en kawaii zijn als mijn baard! Ze noemen me niet voor niets Beard Papa.”

De volgende dag begon Beard Papa enthousiast kleine balletjes deeg te maken van melk, boter, patentbloem en een ei en ze in zijn oven op te blazen. Tijdens het bakken moeten soezen immers gaan souffleren, wat betekent dat ze groter worden van volume en hol worden van binnen. Hij perfectioneerde zijn soezen door een dubbellaags bladerdeeg te maken – soezenbeslag aan de binnenkant, en taartkorst aan de buitenkant. Een kunststukje, want een soes moet op hoge temperatuur gebakken worden om hol te worden, terwijl een harde wener korst eigenlijk niet te heet mag worden. Vervolgens maakte hij de perfecte vulling, gemaakt met een mengsel van slagroom en vanille vla crème. Osaka was verrukt over deze nieuwe traktatie en tot op de dag van vandaag gebruiken de vele winkels van Beard Papa in Japan en daarbuiten dit recept om de gezichten van kinderen (en hun ouders) te laten glimlachen.

Een zoet sprookje

Of de bakker van deze custard-soezen een roombaard had, weten we niet. Het sprookje van Beard Papa begon echter werkelijk in Osaka. In 1999 opende Yuji Hirota in Osaka zijn eerste soezenkraam, onder het motto Pipin ‘Hot Cream Puffs. Het concept bleek een eclatant succes. Al snel werden in Kyoto, Tokyo en tal van andere Japanse steden ook Beard Papa’s geopend. Ook internationaal sloeg de soes aan: Australië, Canada, China, Indonesië, Korea, Maleisië, Nieuw-Zeeland, Pakistan, de Filippijnen, Singapore, Taiwan, Thailand, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten zijn weg van het gele (custard) kerstmannetje met zijn witte baard. Het hoofdkantoor van de inmiddels internationale onderneming Muginoho International Inc. is gevestigd in Torrance California, Amerika en geeft licenties uit aan al ruim 390 baardige soezenshops.

Een zalige versnapering

In Nederland is er nog geen Beard Papa. Je kunt om een idee te krijgen bij de banketbakker hier om een Parijse soes vragen. Ook dit zijn flinke bollen, gevuld met een slagroom- of custard-product. Mogelijk bestoven met poedersuiker, mogelijk met de bovenkant door de couverture chocolade gehaald. Heerlijk, fantastisch! Maar geen Beard Papa.

De echte Beard Papa is een versnapering, geen maaltijd. Niet te machtig, niet om naderhand van te bulken. De nog warme soes wordt meteen aan de deur gegeten. De vulling is zoete romige gele custard, maar er kan tegenwoordig ook gekozen worden voor de smaak en kleur van bijvoorbeeld groene thee, aardbei, earl grey, of – vandaag toepasselijk – sakura. Japan beurt op van de mogelijkheden om te snacken. Elk winkelgebied of tempelplein heeft een keur aan kramen en stalletjes waar van alles gegeten kan worden. Taiyaki, yakitori, dango, onigiri, sembei, noem maar op. Al deze “lekkerheden” zijn zonder uitzondering hartig van smaak. Zo niet de Beard Papa. Die is – verdikkeme – zoet. Wat is die zoet!

In de Japanse Jidouhanbaiki zijn zelfs Beard Papa drankjes te koop. En een bezoek aan Harajuku’s Takeshita street kan niet beter worden afgetopt dan met een Beard Papa soes. Hier is ie op zijn best, het meest passend bij de sfeer van de winkels. Mierzoet, luchtig en vluchtig, verrassend lekker.