Al meer dan tien jaar oud, maar de afgelopen tijd explosief aan populariteit aan het winnen: Pecha Kucha, dat letterlijk vertaald ‘prietpraat’ betekend. Pecha Kucha is een stijl van presenteren waarbij de spreker niet langer dan twintig seconden per dia mag spreken. Zo wordt voorkomen dat het publiek langzaam in slaap sukkelt, wanneer de verteller steeds verder verdwaald raakt in zijn eigen tekst. Lees verder
Eén van de handige manieren om de vele uithoeken van Tokyo te bezoeken, is door de Yamanote-lijn van Japan Railways te nemen. Ongeveer iedere drie minuten passeert op ieder aangesloten station een trein zowel met de klok mee (sotomawari, ‘buitenronde’) als tegen de klok in (uchimawari, ‘binnenronde’). In totaal duurt een rondrit op de Yamanote-lijn iets meer dan een uur en in die tijd doet de trein 29 stations aan. In deze serie zullen we de stations van de Yamanote-lijn globaal belichten. Op deze manier hopen we inzichtelijk te maken hoe in één (weliswaar grote) stad zeer van elkaar verschillende wijken rondom de stations hun eigen unieke specialiteiten en bezienswaardigheden hebben. Lees verder
Als een Japanse film zoveel buzz weet te creëren dat Steven Spielberg de rechten voor een Engelstalige remake koopt, weet je zeker dat je met iets bijzonders te maken hebt. Soshite Chichi ni Naru, hier uitgebracht als Like Father, Like Son, is misschien niet Hirokazu Kore-eda’s beste film ooit, maar – ondanks het loodzware thema – wel zijn meest toegankelijke.
Niet veel mensen zullen onbekend zijn met het verhaal van Hachiko, de Japanse hond die in de jaren ’30 van de vorige eeuw jarenlang iedere dag op zijn al overleden baasje wachtte. Een Japanse curator kwam deze week echter met een weinig romantische verklaring voor de ongeëvenaard trouwe viervoeter. Lees verder
Bijna iedereen kent Zatoichi wel. Het personage is al veel ouder, maar in die bewuste film uit 2004 wordt de blinde samoerai gespeeld door een geblondeerde Takeshi Kitano. Eén van Japans bekendste acteurs, die echter ook een begenadigd regisseur is (en presentator, producent en commentator – in Japan gaat dat vaak hand in hand). Naast Zatoichi regisseerde hij tot nu toe zeventien films. Kikujiro no Natsu, uit 1999, is niet alleen een goede eerste kennismaking met Kitano’s oeuvre, maar misschien ook wel zijn beste film tot nu toe.
In Amerika spelen ze er al twee weken mee, en in Nederland kun je er – als je een reservering hebt geplaatst – als het goed is ook dit weekend mee aan de slag: de PlayStation 4, Sony’s nieuwste spelcomputer. De Japanse gamers moeten echter tot volgend jaar geduld hebben; een aparte keuze van Sony, toch een Japans bedrijf. Waarom? Lees verder
In de vorige afleveringen besprak ik de muziek van Ikimono Gakari en Bump of Chicken, twee populaire bands uit (de omgeving van) Tokyo. Veel populaire artiesten komen uit de hoofdstad of Osaka, maar er zijn ook groepen uit meer rurale gebieden die ook voet aan de grond hebben weten te krijgen binnen de J-Pop. Een goed voorbeeld daarvan is GreeeeN. Lees verder
In de eerste aflevering van deze inleiding tot J-Pop behandelde ik Ikimono Gakari, in Japan geliefd bij jong en oud. Vandaag wil ik het graag hebben over een band die muziek maakt die misschien niet geschikt is voor alle leeftijden, maar desalniettemin in de ruim vijftien jaar sinds de doorbraak in Japan een enorme schare trouwe luisteraars heeft opgebouwd: Bump of Chicken. Lees verder
Als ik de Japanse blijdschap om het binnenhalen van de Olympische Spelen van 2020 in één beeld zou moeten samenvatten, koos ik een foto van de Japanse delegatie op het moment dat de keuze voor Tokyo door het IOC bekend werd gemaakt. De gelaatsuitdrukkingen van de juichende en het van geluk uitschreeuwende volwassen mannen en vrouwen (wie denkt er dat Japanners geen emotie kennen?) zegt meer dan duizend woorden: (een groot deel van) Japan is dolgelukkig. Lees verder
J-Pop: de Japanse popmuziek. Het lijkt een voor het ongeoefende westerse oor onneembaar fort van geschreeuw, gegil, harde muziek en enigszins achterhaalde melodieën. Hoewel dat zeker voor de muziek van sommige Japanse artiesten geldt (noem mij trouwens één land waar dat niet zo is) zijn er zeker ook spreekwoordelijke krenten uit de pap te halen. In dit eerste deel van een inleiding tot J-Pop ga ik er daar een aantal van langs. In deel 1: Ikimono Gakari. Lees verder
