Over Tom Omes

Tom is hoofdredacteur van Katern: Japan. Hij studeerde Talen en Culturen van Japan en Journalistiek én Nieuwe Media. Geïnteresseerd in de moderne geschiedenis van Japan, maar leeft niet alleen in het verleden: ook hedendaags Japan interesseert hem zeer.

Kyūdō en Rio: weg van de boog

Terwijl deze zomer in Rio de Janeiro de beste boogschutters van de wereld met elkaar streden om olympisch goud, vond in Nederland tegelijkertijd een aantal seminars plaats waarbij eveneens de beste boogschutters van de wereld samen kwamen. Het verschil? In Rio draaide het om boogschieten, in Nederland om Kyūdō, de weg van de boog. Lees verder

Mamma Mima! Daar is Pyke van Zon

Wie een studie Japanse taal en cultuur in Leiden heeft afgerond, heeft een indrukwekkende bagage. De studie leidt weliswaar niet onmiddellijk of vanzelfsprekend tot een gedefinieerde baan, maar werkgevers herkennen in de japanologen veelal gedisciplineerde analytici en onderzoekers, schrijvers en diplomaten, en natuurlijk tolken en vertalers. Menigeen komt goed terecht. Dat geldt zeker ook voor Pyke van Zon en zijn partner Eefje, die zelf het initiatief namen: zij vertrokken uit Nederland om een toekomst in Japan op te bouwen. Ze streken neer in Tokushima-ken in het voor ons tamelijk onbekende slaapstadje Mima, met circa 30.000 inwoners. Zelfs in Japan weet bijna niemand van het bestaan van Mima-city. Daar gaat echter verandering in komen. Lees verder

Waarom het einde van SMAP ook het einde van een tijdperk betekent

Het gerucht ging al sinds begin dit jaar, werd enige tijd later ontkend, maar bleek op 14 augustus toch waar te zijn: SMAP, de Japanse boyband aller boybands, gaat uit elkaar. Massahysterie zoals bij het einde van Take That of the Spice Girls blijft dan wel uit, maar het nieuws komt in Japan alsnog behoorlijk hard aan. Dat heeft vooral te maken met wat de band vertegenwoordigde: vastigheid. Keizer Akihito mag dan willen aftreden, maar gelukkig is SMAP er nog, dat idee. Eind dit jaar is het echter voorbij. Lees verder

Waarom in Japanse films zo veel en vaak gegeten wordt

De gefrituurde maïs in Still Walking. Het brood in Shiawase no Pan. De noedelsoep in Tampopo. De mochi in An. De pruimenwijn in Our Little Sister. In Japanse films wordt veel en vaak gegeten. En niet alleen in speelfilms: ook documentaires als The Birth of Sake en Jiro: Dreams of Sushi brengen de Japanse cuisine prachtig in beeld. Veel gerechten zijn ook erg fotogeniek, maar dat is niet de enige reden dat eten zo’n centrale rol inneemt in de Japanse cinema. In veel films is eten meer dan dat. Lees verder

Cool Biz: werken in de Japanse zomer

Hoewel de Japanse seizoenen ongeveer gelijk lopen aan die van ons, zijn de overgangen tussen verschillende jaargetijden veel minder geleidelijk dan in Nederland. Waar onze lente een letterlijke opwarmer is voor de zomer, stijgt het kwik in de Japanse lente vrij snel boven de twintig graden – om daar meestal tot in oktober – in warme jaren zelfs november – niet meer onder te duiken. In de zomermaanden wordt het in een groot deel van het land zelfs warmer dan 30 graden, bijna overal in combinatie met een enorm hoge luchtvochtigheid. Het voelt zoals in Nederland aan het einde van een hittegolf, wanneer de onweersbuien op het punt van beginnen staan – maar dan vier, vijf maanden lang. Hoe komen Japanners die periode werkend en fatsoenlijk door? Met cool biz! Lees verder

Vijf jaar na de tsunami

Vandaag is het precies vijf jaar na de tsunami. Op 11 maart 2011, ook een vrijdag, zorgde een zeebeving in de Stille Oceaan voor een tsunami die een groot deel van de noordoostelijke Japanse kustgebieden overspoelde. Bijna geen gebouw bleef overeind staan, complete passagierstreinen verdwenen voorgoed, schepen kwamen kilometers landinwaarts terecht, en de kerncentrale bij Fukushima raakte zwaar beschadigd. Grote stukken land werden onbewoonbaar door radioactieve straling. Bijna 16.000 mensen kwamen om. Hoe is de situatie vijf jaar later? Lees verder

Tsukiji: de verhuizing van ’s werelds grootste vismarkt

Druk door elkaar schreeuwende handelaren, honderden druk heen en weer rijdende steekwagentjes met kratten vol krab en inktvis, duizenden kilo’s diepgevroren tonijn, mannen en vrouwen die tot hun enkels en oksels onder de visresten zitten. En automatisering is er nauwelijks. De Tsukiji-vismarkt voelt als een overblijfsel uit reeds lang vervlogen tijden, en zal mede daarom eind 2016 ophouden te bestaan – in haar huidige vorm. Lees verder