Gisteren verscheen Terug naar Japan van Anne Sey, Japanoloog, bedrijfskundige, strategisch adviseur én keramist. Anne reisde vaak door Japan, maar deed dat een paar jaar geleden voor het eerst per fiets. In haar boek doet ze verslag van dit avontuur. We spraken met haar over wat haar zo aantrekt aan Japan, wat haar (en ons!) betreft het meest interessante land ter wereld. Lees verder
Japanse bedrijven mogen graag, voor wat extra allure, een ‘depuis’ boven hun logo plaatsen – ook als een merk pas een paar jaar bestaat. Bedrijven die daadwerkelijk depuis zijn, zijn er echter ook: in 2021 vieren 3696 shinise, ‘oude winkels’ hun honderdste verjaardag. Daarvan zijn enkele ook hier bekend. Waarom overleven juist de Japanse ondernemingen zo lang? Lees verder
Of de Olympische Spelen van Tokyo volgend jaar doorgaan, weet niemand. Wanneer daarover besloten wordt evenmin. Tot die tijd wordt daarom alvast weer voorzichtig geoefend met grote(re) sportevenementen, uiteraard met inachtneming van regels tegen coronabesmettingen. Het jaarlijkse karatetoernooi voor de Kanto-regio was in oktober het eerste evenement in de wereldberoemde Nippon Budōkan sinds maart. Lees verder
Wanneer je naar Japanse televisie kijkt, kun je vaak niet om de ondertitels heen. Letterlijk, want met name bij talk- en spelshows zijn de karakters vaak kleurrijk, en zo groot dat ze soms wel de helft van het beeld in beslag nemen. In principe erg handig voor doven en slechthorenden, ware het niet dat de ondertitels niet voor hen bedoeld zijn. Maar voor wie dan wel? Lees verder
Hij is al jaren niet meer stads’ hoogste, en zelfs zijn primaire reden van bestaan kwam, door alle andere hoogbouw, in het geding. Toch staat hij nog altijd synoniem voor de Japanse hoofdstad: Tokyo Tower, de zendmast in het hart van Tokyo. Hij komt voor in menig anime en LEGO nam ‘m op in zijn Architecture Series. Wanneer is de toren eigenlijk gebouwd? Waarom is hij oranje-wit geverfd? En, belangrijker nog – waarom lijkt-ie zo op de Eiffeltoren? Lees verder
Inkijkjes bij Studio Ghibli focussen vaak op het werk van animatieregisseur Hayao Miyazaki. Erg interessant, maar veel andere mensen en bezigheden blijven onbelicht. Sharing a House with the Never-ending Man biedt een nieuw perspectief. Steve Alpert, de enige Amerikaan die ooit bij Ghibli werkte, geeft in deze memoires een bijzonder vermakelijk kijkje achter de schermen van de wereldberoemde animatiestudio. Lees verder
Huur een appartement in Japan, en je wordt, naast met een boel papierwerk, geconfronteerd met oppervlaktematen in jō. Een woonhuis gaat echter in tsubo, ruwweg (maar niet precies) twee jō. Als je nu niet meer naar Japan durft, kunnen we je geruststellen: op de borden langs de snelwegen zijn de afstanden ‘gewoon’ in kilometers af te lezen, en ook in de keuken wordt met vertrouwde liters gewerkt. Zolang het niet om een portie rijst of sake gaat trouwens – die geven Japanners weer in go. Lees verder
Het is ruim een jaar geleden dat kroonprins Naruhito de chrysantentroon besteeg. Ter ere van de 126e keizer begon Japan die dag aan Reiwa, het tijdperk van ‘de gelukkige harmonie’. En hoewel Naruhito enkel ceremonieel staatshoofd is, volgen veel Japanners hem en zijn echtgenote Michiko nauwgezet. Wat gebeurde er in Reiwa 1, en drukte de nieuwe keizer al zijn stempel? Lees verder
Het wezentje lijkt, met haar lange haar, nog het meest op een zeemeermin, ware het niet dat die slechts één vissenstaart heeft. Hier zien we in plaats daarvan drie vogelpootjes. En kijk je nog eens goed, dan valt op dat haar mond een snavel is, haar oren stiekem vinnen zijn, en dat ze geen armen heeft. Amabie is duidelijk niet ontsproten aan het brein van een Deense sprookjesschrijver, maar een yōkai – én Japans hoop in deze bange dagen. Lees verder
In een land dat van het uiterste noorden tot het uiterste zuiden nog geen 400 kilometer meet, zijn overnachtingsplaatsen langs de snelweg schaars, en meestal minimaal ingericht. Winderige stroken asfalt achter tankstations zijn het deel van chauffeurs op doorreis door Nederland. In Japan, 3000 kilometer lang, is dat wel anders: de michi no eki, ‘stations van de weg’, zijn daar zelfs een reisdoel op zich. Lees verder
