Begin november verscheen Barry & Bu, een prentenboek van de hand van muzikant Pepijn Lanen, illustrator Steven van Lummel en kunstenaar Kentaro Okawara. Die Nederlands-Japanse samenwerking uit zich niet alleen in de tekeningen: het boek bevat zowel Nederlandse als Japanse (en Engelse) tekst. Lees verder
De beste pizza’s ter wereld vind je in Tokyo. Al zal je het ze nooit hardop horen zeggen, zelfs de uitvinders van de pizza in Napels zijn het ermee eens. De combinatie pizza en Japan ligt niet voor de hand, maar dit meesterbakkerschap is het logische en enig mogelijke gevolg van het shokunin-principe: oneindig trainen om ergens de beste in te worden. Lees verder
Loop een Nederlandse boekhandel in, en je gelooft prompt dat er in Japan enkel natuurliefhebbers, filosofen en vooral heel veel minimalisten wonen. Japanse boeken over ontspullen doen het in elk geval goed. Voor wie zichzelf wel eens radeloos terugvond tussen stapels kledij die dan wel nauwelijks meer joy sparken, maar waarvan je ook niet zomaar afscheid kunt nemen, hebben we een geruststellende mededeling: in Japan wonen ook een hele hoop mensen mét spullen. Lees verder
Museum Volkenkunde kocht in 2018 een topstuk aan: een kamerscherm van de Japanse schilder Keiga Kawahara, voor zover bekend het enige dat hij ooit maakte. Wie was deze ‘fotograaf zonder camera’, en waarom is hij zo belangrijk geweest voor Nederland? Lees verder
Nog een paar weken en dan barst het WK Rugby 2019 los in Tokyo, als Japan het opneemt tegen Rusland. Het land is, na Frankrijk, het tweede niet-Gemenebestland dat het kampioenschap mag organiseren. En dat is niet zomaar, want de ‘Brave Blossoms’ plaatsten zich tot nu toe voor elke eindronde. Lees verder
Wereldwijd wordt het voor journalisten steeds moeilijker om hun werk te doen. Voor een aantal landen is dat niet bepaald nieuw. Maar toch zijn er ook plekken waar de voorheen ruimere bewegingsvrijheid van journalisten steeds verder afneemt, zoals Amerika. De huidige president deinst er niet voor terug om verslaggevers van hem onwelgevallige media over te slaan. Wie het wekelijks vragenuurtje met premier Rutte gewend is, schrikt daarvan – maar het doet zeker ook denken aan de Japanse situatie. Want in tegenstelling tot wat je zou verwachten, is het met de persvrijheid in Japan minder goed gesteld. Lees verder
In 2016 kondigde hij aan nog één keer het tekenschort voor te zullen binden: regisseur Hayao Miyazaki, grootmeester van de Japanse animatie, werkt op dit moment hard aan zijn laatste film. Eerder zouden we daarvan opkijken, maar tegenwoordig nemen we dit soort statements met een flinke korrel zout. Miyazaki kondigde zijn pensioen namelijk al minstens drie keer eerder aan, en keerde telkens terug. Wat drijft Miyazaki? In haar boek Miyazakiworld probeert Susan Napier een antwoord op die vraag te geven. Lees verder
Toen Donald Trump voor het eerst als president van de VS contact met de premier van Japan had gehad, sprak hij gloedvol over zijn goede vriend, ‘premier Shinzo’. Dat Trump er niet in slaagde om de Japanse minister-president respectvol bij zijn achternaam te noemen, zal weinigen verrassen. Toch is het niet gek dat hij de vergissing maakt – hij is zeker niet de enige. In Japan wordt de familienaam namelijk eerst gezegd of geschreven. Buiten de landsgrenzen wordt echter de omgekeerde (westerse) volgorde gehanteerd. De hoogste tijd om aan die verwarring een einde te maken- althans, als het aan de regering Abe ligt. Lees verder
Op het station gauw nog even een makkelijke maaltijd kopen en deze in de trein naar huis wegwerken, het is in Nederland heel gewoon. Menig trein walmt hier in de spits naar friet speciaal, patat oorlog of ander stationsvoedsel. Zo niet in Japan. Niet alleen wordt daar tijdens korte en middellange treinreizen niet gegeten: op straat eten en drinken is er sowieso ongebruikelijk. Lees verder
Aan mascottes is er in Japan bepaald geen gebrek. Zowel publieke organisaties als commerciële bedrijven maken er gretig gebruik van, om de doodsimpele reden dat het werkt: je kunt nog zoveel pakkende slogans bedenken, maar met een koddige mascotte genereer je bij het Japanse publiek veel meer aandacht voor je merk, dienst of product. Pasuke is in die zin een vreemde eend in de bijt: deze pandabeer maakt eigenlijk geen reclame voor de organisatie die hem bedacht. Hij staat misschien wel voor iets veel belangrijkers. Lees verder
