Over Cees Omes

Onderwijskundig adviseur/programmeur, docent en trotse vader van drie zonen die volledig "into Japan" zijn. Twee daarvan hebben in Leiden de studierichting Talen en Culturen van Japan afgerond, de derde is een Anime-Otaku. Naast Cool Japan en eeuwenoude culturele tradities beschouwt hij vooral Sociaal Japan. Cees verwondert zich over de sociale cohesie en oplossingen die Japan kiest voor vraagstukken wanneer mensen met elkaar omgaan. Op straat, in het gezin, het onderwijs en in de zorg.

Japan Railways versus Nederlandse Spoorwegen: 7-1

Altijd een dubbel gevoel, terugkomen in Nederland na een reis in den vreemde. Weemoed omdat het voorbij is, maar ook geruststelling omdat alles weer bekend en vertrouwd is in het eigen land. Je telt de zegeningen en gaat onwillekeurig vergelijken. Wanneer dat buitenland Japan is en met het openbaar vervoer werd bereisd, is de vergelijking tussen het reizen per trein de eerste. We kunnen vaststellen: de spitstrein in Nederland is geen feest. Het is eerder thuiskomen van een koude kermis. Lees verder

Station Kyoto

De argeloze toerist weet niet wat hem of haar overkomt bij het uitstappen uit de trein: Zijn we wel in Kyoto? Kyoto is toch het middeleeuws openluchtmuseum van Japan? Tempels en schrijnen van meer dan duizend jaar oud? Het station van Kyoto geeft je echter de indruk of je – floep – de filmset van Star Wars oploopt. Het futuristische gebouw is niet alleen een van de grootste van Japan, het is ook nog eens prachtig. Lees verder

Kerst in Osaka’s Dotonbori

Stedentrips zijn altijd leuk. Een route langs bezienswaardigheden en cruisen door het winkelgebied. Liefst een terras in de zon, kersenbomen in bloei, of esdoorns in herfsttooi. Korte broek en lome warmte. Maar als je dan toch in de winter naar Japan gaat, dan is Osaka wel erg mooi met haar Christmas Illumination en andere versieringen. Lees verder

Six Four : Tokyo Tapes 6-4

Wie tijdens een paar vrije dagen zich heerlijk terugtrekt met een spannende detectiveroman, maakt vaak niet zomaar de keuze voor een Japanse whodunnit. Het zijn meestal de nieuwste pennenvruchten van Elizabeth George, Harlan Coben of Ian Rankin. Niets mis mee, die boeken zijn akelig goed. Maar zo langzamerhand worden er ook meer en meer Japanse thrillers vertaald voor ons taalgebied. De roman Six Four van Hideo Yokoyama is er zo één die je gedurende een paar dagen in een ruk uitleest. Lees verder

Our flower field

Wie een half uurtje tijd heeft en eens geen trek heeft in rijdende rechters, tegenvallende sport, of de wederwaardigheden van BN-ers, zou beslist eens een documentaire van NHK World kunnen proberen. De reeks Hometown Stories bijvoorbeeld portretteert weliswaar inwoners van Japan, maar de behandelde thema’s zijn ook zeer herkenbaar in de Nederlandse situatie. De aflevering ‘Our flower field‘ over een dappere oudere weduwe, is een slice of life die je raakt. Daar hoef je geen Japanner voor te zijn. Lees verder

Bonsai, boom in bak

Wie over de bloemenmarkt over de Amsterdamse Singel tussen het Koningsplein en het Muntplein flaneert, ziet behalve de duizenden bloembollen ook opmerkelijk steeds meer bonsai-aanbiedingen: kleine miniatuurbomen kant en klaar in een schaal, of bouwpakketten voor de doe het zelver. Echt Nederlandse waar is het niet. Waar de van oorsprong Turkse tulp inmiddels al eeuwenlang geassocieerd wordt met souvenirs uit Holland, blijft de bonsai toch echt ‘Made in Japan’. In dit artikel gaan we nader in op de kunst van het miniatuurtuinieren. Lees verder

Kamakura: Tsurugaoka Hachimangū

Het zou ons hier thuis nooit zo eenvoudig lukken om het gevoel van nederigheid en nietigheid bij het naderen van een schrijn te krijgen. Daar is behoorlijk architectonisch kunst- en vliegwerk voor nodig. Nederland is immers plat. Op tal van manieren. In Kamakura heeft men bij het stichten van de Tsurugaoka Hachimangū perfect gebruik gemaakt van de heuvels op locatie. Wie de schrijn nadert kijkt op, kijkt al lopend almaar op en voelt zich van ontzag vervuld. Lees verder

De bijinga van Ikenaga Yasunari

Japans kunstenaar Ikenaga Yasunari schildert portretten van vrouwen. Dat doen er wel meer. Maar de linnen doeken van Yasunari onderscheiden zich van alle andere. Ze zijn onmiddellijk herkenbaar aan het prominent gebruik van bruine sepia-tonen, de aandacht voor de bloempatronen van de kimono en uiteraard en vooral aan de dromerige gezichten van zijn modellen. Zijn werk wordt gerekend tot de bijin-ga, portretten van – inderdaad – mooie vrouwen. Lees verder