De visie en ambities van gameregisseur Tetsuya Takahashi zijn grenzeloos. Enkele maanden geleden besprak ik op lovende wijze zijn magnum opus, Xenogears. Vandaag nemen we zijn meest recente project onder de loep, genaamd Xenoblade Chronicles. Het was niet alleen de zoveelste fantastische toevoeging aan de bibliotheek van Wii-titels, maar het was ook nog eens de oase waar elke liefhebber van Japanse role-playing games halsreikend naar uitkeek – zeker toen er in 2011 een droogte op het gebied van dat genre heerste.

Al gauw na het opstarten van de game bleek dat Xenoblade Chronicles zoveel meer was dan een dorstlesser: het was een tropisch paradijs. Meteen zodra je de controller ter hand neemt wordt je overrompeld door de schaal waarop Takahashi graag werkt: een dorp met tientallen NPC’s (niet-speelbare personages) waarmee je kunt praten en van wie je quests (opdrachten) kunt aannemen. Elk van deze NPC’s heeft een naam en een rooster, waardoor de personages zich door en rondom het dorp bewegen. Als zij overdag werken, zijn ze tijdens de nachtelijke uren afwezig. Het dorp zelf, genaamd Colony 9, wordt omringd door een groot meer met daar omheen hoge muren. Het kost misschien even om het tot je door te laten dringen, maar het hierboven beschreven scenario speelt zich af achter de knieschijf van iets dat ooit een levende titaan was.

Althans, dat vertelt het scheppingsverhaal van Xenoblade Chronicles ons. Op een planeet met enkel oceanen aan de oppervlakte stonden ineens twee enorme goden op, de organische Bionis and mechanische Mechonis. Na een eeuwenlange titanenstrijd verloren beide goden hun bewustzijn en bewogen niet meer, waarna er leven ontsprong op beide reuzen. Zij zetten de strijd namens hun vaderland verder: de machine-achtige Mechons vielen meerdere malen Bionis binnen, om daar de mens-achtige Homs en andere rassen te terroriseren. De strijd werd met name gevoerd op het zwaard van de Mechonis, dat vereeuwigd was in het middel van de Bionis en sindsdien dient als brug tussen beide titanen. Het avontuur van Shulk en zijn vrienden gaat van start vanaf de knieschijf van de Bionis en over het bovenbeen naar plekken die je niet voor mogelijk houdt.

Het is niet alleen de absurde schaal waarmee Xenoblade Chronicles je omver blaast, ook de inrichting van al deze gigantische gebieden is uiterst gedetailleerd en alle organismen (vooral de monsters waar je tegen kunt vechten) hebben hun plekje in de taxonomische ladder van de Bionis, waardoor een brede biodiversiteit ontstaat. De wereld komt als het ware tot leven, ook al beweegt de Bionis zelf niet meer. Wat de Wii en dus Xenoblade Chronicles aan grafische kracht moet inleveren ten opzichte van de PlayStation 3 en Xbox 360, maakt de game ruimschoots goed met een verbluffende art direction. Dat kun je in de video hieronder zien (een overzicht van alle gebieden in de game, dus wees gewaarschuwd als je omgevingen beschouwt als spoilers!).

Naast de omgevingen, omvang en vertelling, schittert Xenoblade Chronicles ook op het gebied van audio. Yoko Shimomura, verantwoordelijk voor onder meer Kingdom Hearts en Final Fantasy XV, werkte nauw samen met het driekoppige ACE+, aangeraden door Final Fantasy-componist Nobuo Uematsu, om samen de fantastische muziek voor de game te schrijven. Als klap op de vuurpijl werkte Yasunori Mitsuda, die eerder de voltallige soundtracks voor Xenogears en Xenosaga schreef, aan het vocale nummer dat te horen is in de epiloog.

Uiteindelijk is Xenoblade Chronicles niet alleen de Japanse role-playing game die de droogte van het genre op dat moment doorbrak, maar ook de lat meteen zo hoog legde dat het sindsdien onovertroffen is in zijn soort. Maar wie weet wat de toekomst brengt? In ieder geval een spritueel vervolg, genaamd Xenoblade Chronicles voor Wii U. Dat wordt smullen.