Zo nu en dan start ik een SNES-emulator op om een obscure ROM, gevonden in een duister hoekje van het internet, aan een speelsessie te onderwerpen. Dat levert meestal gezucht, gekreun en gesteun op. Maar soms ook genot, omdat je bij toeval stuit op een ruwe edelsteen. Het Super Famicom-spel Magical Pop’n behoort tot die laatste categorie.

Magical Pop’n vertelt het verhaal van het To’ahl-koninkrijk, dat na een invasie van een demonenleger een magische edelsteen mist. De heldhaftige maar verder naamloze prinses (gemakshalve noemen we haar even Pop’n) van To’ahl grijpt haar multifunctionele zwaard en baant zich een weg door de horde monsters, op zoek naar de steen. Flinterdun, maar hé, Mario-games moeten het ook niet hebben van hun verhaal.

Met haar blonde lokken, blauwe tuniek en vakkundige zwaardmanschap, had Pop’n zomaar het zusje van Link, de hoofdpersonage van The Legend of Zelda-series, kunnen zijn. Maar Pop’n gaat verder dan dat. In elk level (zes in totaal) ontdekt ze een nieuwe power-up, die nodig is om het einde van het level te halen. Zo wordt haar arsenaal wapens uitgebreid met bijvoorbeeld explosieve lolly’s en een enterhaak, waardoor Pop’n ons ook herinnert aan premiejager Samus Aran uit de Metroid-serie en Simon Belmont van Castlevania. Gooien met ijs en vuur? Dat deed de vrolijke Kirby al jaren eerder.

Inmiddels zal duidelijk zijn dat Magical Pop’n niet in aanmerking komt voor de orginaliteitsprijs. Het kopieert schaamteloos elementen uit games die inmiddels verheven zijn tot Nintendo-klassiekers en dient het op in een sausje van fantasie en schattigheid. Ondanks de bricolage is Magical Pop’n een van de betere platformers van de late SNES-jaren. En hoewel de individuele onderdelen op zichzelf schaamteloze kopieën zijn, vormen ze samen een game die haast niet anders te beschrijven is dan ‘intens leuk’.

Magical Pop’n oogt schattig, maar er gaat een uitdagende en op bepaalde punten zelfs moeilijke game onder het vrolijke uiterlijk schuil. Gelukkig wordt de speler geholpen door de veelzijdige en intuïtieve besturing, zodat je naar hartelust de enorme Metroid-achtige levels kunt verkennen. Het spel veranderde al gauw van een ‘intens leuke’ ervaring in een ‘memorabele platformer’ dankzij de aandacht voor detail. De verder onbekende ontwikkelaar Polestar heeft veel liefde en aandacht besteed aan de complexiteit van de vijanden, de dynamische omgevingen en gedetailleerde achtergronden van To’ahl Kingdom. De stortbui rondom het kasteel van het eerste level deed me met een glimlach terugdenken aan de eerste momenten in The Legend of Zelda: A Link To The Past.

Het slechte nieuws is dat Magical Pop’n nooit buiten Japan verschenen is. Zelfs op eBay lopen de prijzen richting de tweehonderd euro; als je het doosje erbij wilt, kun je daar nog eens honderd euro bijtellen. De enige mogelijkheid om Magical Pop’n legaal te kunnen spelen, is door Nintendo met grote puppyogen aan te kijken en te hopen dat het ooit zal verschijnen op Nintendo’s Virtual Console.

Magical Pop’n voor Super Famicom (de Japanse versie van de Super Nintendo) is o.a. in kleine hoeveelheden verkrijgbaar via eBay.