Intrigerende titel dit, die vast een aantal googlelaars op het verkeerde been zal zetten: ik refereer in deze post niet aan het voetbalgebeuren, maar aan de Semi, de Japanse neef van de Hollandse krekel. Deze cicadesoort is niet alleen fors groter dan de tuintsjirpers thuis, maar bovendien talloze malen nadrukkelijker aanwezig. Dat moet ook wel, hij is namelijk aan de finale van zijn leven bezig.

Terwijl u zich in Holland geroerd voelt door het krieken van de krekel ergens op een onvindbaar plekje in de achtertuin, moet men in Japan dealen met een welhaast oorverdovend lawaai. Geroerd bent u, uw krekel roept bij u gevoelens van vroeger op en u hoort hem (het is altijd een hij) op een zwoele zomeravond, waarvan ik vernam dat dat er deze maand niet zo veel waren in Holland. Ach, de krekel! Nu is het echt zomer.

In Japan staat de Semi eveneens symbool voor de zomer, hij is overal zeer nadrukkelijk aanwezig. OORVERDOVEND! Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Nadrukkelijk aanwezig althans voor diegenen die zoals ik, niet met deze insecten zijn grootgegroeid. De Japanners zelf valt de herrie niet meer op, het is als wanneer je je hele leven langs een spoordijk woont, op gegeven moment hoor je de denderende trein niet meer. De cicades worden veel in Haiku-poëzie aangehaald om de zomer te symboliseren. Ach, de Semi! Nu is het echt zomer.

De Semi is fors groter dan de veldkrekel thuis of de groene sprinkhaan die je soms op je voorruit van de auto treft. Dat moet ook wel om zulk een lawaai te kunnen maken. Bovendien zijn ze met velen tegelijk in bomen en struiken – ook midden in Tokyo – aan het ‘musiceren’, terwijl de krekels thuis elk aan hun eigen tuin hechten. Krekels zijn overigens meer van het strijkorkest, terwijl cicades op de timbaal slaan. Ze maken hun lokgeluiden op een andere wijze. Er is ook enige urgentie, want na een leven als larf gedurende 7 tot 13 jaar volledig ondergronds, hebben ze slechts één zomer om hun ding te doen. Woow! Dat zulks met herrie gepaard gaat is ze dus van harte vergeven.