Wikipedia zegt over het Japanse onderwijs: “Het Japanse onderwijsstelsel, opgezet na de Tweede Wereldoorlog, is een van de efficiëntste ter wereld. Negen jaar scholing is verplicht, hoewel de grote meerderheid van burgers een veel langere schoolperiode doorloopt.” Japan bereidt haar kinderen voor op een leven in een maatschappij die zich bedient van een zeer complex schriftsysteem bestaande uit drie verschillende schriftsystemen, Kanji, Hiragana en Katakana. Daarnaast moeten ook de Romaji, de letters van het westers alfabet geleerd worden. Wie mee wil komen later dient in elk geval op de basisschool minimaal 1000 verschillende kanji of karakters uit elkaar te kunnen houden en toe te kunnen passen. Deze zijn noodzakelijk omdat anders het verschil tussen woorden met dezelfde uitspraak, maar met verschillende karakters, niet kan worden gemaakt. Tegenwoordig helpen mini-computers juf en kinderen een nuttig handje mee.

In Nederland gaan steeds meer stemmen op om het aanleren van handschrift op de basisschool uit te faseren ten gunste van de vaardigheden met het toetsenbord van de computer. Het (aan elkaar) schrijven van 26 letters is wellicht niet meer zo nodig in het werkzame leven.

Japan hecht echter zeer aan haar schriftstelsel. Het onderwijs – gesteund door de overheid en het bedrijfsleven – piekert daar niet over. Ze faciliteren de Japanse schooljeugd door minicomputers voor in de klas steevast te leveren met een stylus waarmee op het scherm de schrifttekens kunnen worden getraind. De vorm, grootte en de juiste stroke-order (volgorde van de afzonderlijke “penseel”-streken kunnen hier uitstekend mee worden getraind.

De stylus zat al eerder ook in mini-computers en tablets voor de Westerse markt. Hier is het nooit wat geworden, hoewel Apple bijvoorbeeld recentelijk een nieuwe poging doet. De noodzaak – fijnmotorisch – schrijven van letters, ontbrak. Wie heel secuur wil tekenen of ontwerpen bedient zich van een tekentablet als extensie van de PC.

Japanners zijn de meesters van de miniaturisatie. Het lukt hen keer op keer om van nature grote dingen effectief te verkleinen zonder dat functionaliteit verloren gaat; Bonsai, robotisering en apparaten als telefoons, camera’s en in dit geval tablets of minicomputers. Computers gericht op gebruik voor jonge kinderen waren er op de wereld al eerder, maar Japan let goed op en weet een en ander te verbeteren. In Nederland is de iPad-per-kind op school aan het inburgeren. Deze vervangt de ruimte vretende desktops, die per vier à vijf kinderen achter in de klas beschikbaar zijn.

In Japan is de tegenhanger nog kleiner, neemt nog minder ruimte in op een schooltafel, beschikt over een losse rubberen hoes met geïntegreerd toetsenbord, zodat een val van drie turfjes hoog overleefd kan worden. De ergonomisch correcte stylus voor het aanleren van een goede pengreep, is opgeborgen in een schacht in de behuizing. De tablet is licht en kan uitstekend mee naar huis vervoerd worden in de bento-rugzakken van de leerlingen. Japanse schoolkinderen oefenen ook na school thuis door met het verwerven van vaardigheden en vergroten van kennis.

De leerkracht kan – omdat elk kind over hetzelfde gereedschap beschikt – met steeds minder instructietijd volstaan en kan een rol als coach nemen. Management by walking around. De Japanse mini-computers coachen mee, helpt dus zowel kind als leerkracht, registreert wat de kinderen doen en geeft op basis van input feedback aan de gebruiker. In het geval van het schrift kunnen er wel of geen hulplijnen en vakken getoond worden, wordt teruggekoppeld of het geschreven karakter inderdaad leesbaar is en waar een en ander nog verbeterd kan worden.