Hachiko hield vooral van yakitori

Niet veel mensen zullen onbekend zijn met het verhaal van Hachiko, de Japanse hond die in de jaren ’30 van de vorige eeuw jarenlang iedere dag op zijn al overleden baasje wachtte. Een Japanse curator kwam deze week echter met een weinig romantische verklaring voor de ongeëvenaard trouwe viervoeter.

Voor wie het verhaal niet kent: Hachiko was een Japanse Akita-hond, die in 1924 door een student afkomstig uit de noordelijke prefectuur Akita – vandaar de naam van het ras – cadeau werd gedaan aan Hidesaburo Ueno, professor aan de Keizerlijke Universiteit van Tokyo. De hond vergezelde de professor iedere dag op weg naar zijn werk, tot diens plotselinge dood ongeveer een jaar later. Hachiko wachtte de daaropvolgende tien jaar dagelijks bij het station van Shibuya tevergeefs op Ueno. Dit sprak zo zeer tot de verbeelding dat hij in 1934, één jaar voor zijn dood, werd vereeuwigd in brons. Tijdens de Tweede Wereldoorlog verdween de hond korte tijd van zijn sokkel – het brons was nodig voor de productie van wapentuig – maar sinds 1948 worden reizigers bij de uitgang van het station van Shibuya weer begroet door het standbeeld van de trouwe viervoeter. De echte Hachiko is opgezet en te bewonderen in het Nationaal Museum voor Natuur en Wetenschap in Tokyo.

Hachiko

Hachiko’s trouw werd door de jaren heen legendarisch: het verhaal leidde onder meer tot de Japanse film Hachiko Monogatari (‘De legende van Hachiko’) uit 1987. In 2009 maakte Hollywood een nieuwe versie, waarbij het verhaal werd verplaatst naar de Verenigde Staten. De Akita die tien jaar tevergeefs op zijn baasje wacht, bleef echter het uitgangspunt. Zijn populariteit kent in Japan geen grenzen: ieder jaar wordt er een herdenking georganiseerd bij zijn standbeeld. Toen in 1994 een verloren gewaande geluidsopname van Hachiko werd uitgezonden, luisterden miljoenen Japanners naar zijn geblaf.

De nieuwe theorie over de oorzaak van Hachiko’s trouw moet daarom bij veel Japanners haast wel als een klap in het gezicht voelen. De bedenker, Keita Matsui, curator bij een klein folklore-museum in Shibuya, moet hebben geweten dat hij zich er weinig populair mee zou maken, maar dat heeft hem er niet van weerhouden de (volgens hem) werkelijke reden achter Hachiko’s trouw te onthullen: yakitori.

Deze gebraden gemarineerde kipstukjes aan een spiesje werden en worden in Japan in kraampjes op straat verkocht. Naar verluidt heeft professor Ueno bij terugkeer van een lange reis op het station van Shibuya, uit blijdschap over de daar wachtende Hachiko, yakitori voor zijn huisdier gekocht. Hachiko heeft zich dit waarschijnlijk, zoals iedere hond zou doen, herinnerd en is daarom teruggekeerd naar het station. Aangezien voorbijgangers hem daar bleven belonen met yakitori had Hachiko genoeg reden om voor zijn dagelijkse snack richting het station te blijven gaan.

Het is zeer waarschijnlijk dat Matsui het bij het rechte eind heeft: toen er na Hachiko’s overlijden autopsie werd gepleegd, werden resten van bamboestokjes in zijn maag aangetroffen. Maar het is een veel minder tot de verbeelding sprekende verklaring van Hachiko’s ongeëvenaarde trouw.

Wordt Hachiko nu van zijn sokkel getrokken? Wordt de jaarlijkse herdenking opgeschort? Trekken de regisseurs van de films hun handen van hun werk af? Waarschijnlijk niet. Toch is het een smetje op hetverhaal van Hachiko dat er erg moeilijk af te krijgen is – hét bewijs dat je sommige dingen niet moet willen verklaren.

Eén gedachte over “Hachiko hield vooral van yakitori

  1. Ik vind het echt een heftig verhaal! En wat een geduld had die hond hij heeft zo lang gewacht. Er was niet echt wat aan te doen, maar het blijft een heftig verhaal.😢😔

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *