De kunst van kalligrafie (書道 : Shodō) is in Japan te traceren naar de vroege Heianperiode, rond 800 AD. Deze kunst is geheel overgekomen uit China, zoals ook het gebruik van kanji, die al enkele eeuwen eerder, in de 6e eeuw, over waren genomen. Hoewel de geletterdheid van het volk vrij laag was in de Heian-periode, bloeide er aan het hof in Heian-Kyo (het huidige Kyoto) een tijdperk op van literatuur en dichtkunst. De Japanners met hun liefde voor de esthetische vorm zagen in de kalligrafie een prachtig voertuig voor deze uitingen. Lees verder →

Japan kent een lange en uitstekende verteltraditie. Verhalen werden door vertellers doorgegeven en ingeslepen. Ook vandaag nog komen mensen graag luisteren naar professionele vertellers, die met humor en verbeeldingskracht hun luisteraars entertainen. Japan is echter ook beroemd om haar bijzondere beeldcultuur, ukiyo-e, inktschilderingen, manga en natuurlijk het schrift zelf dat eigenlijk getekend wordt. Wanneer woord en beeld samensmelten ontstaan de meest ongelooflijke creaties. Lees verder →

Hij is één van de meest beroemde schrijvers ter wereld en wordt al jarenlang als kanshebber genoemd, maar grijpt – onbegrijpelijk – telkens mis. En ook dit jaar gaat de Nobelprijs voor Literatuur aan Haruki Murakami’s neus voorbij. Ene Bob Dylan gaat hem voor. Lees verder →

Tijdens de Meiji periode was Tabata (田端 – rand van het rijstveld) nog een stil landelijk dorp. Inmiddels is het opgeslokt door Tokyo en kun je er een aantal beroemde kunstmusea vinden. Lees verder →

Een haiku schrijven lijkt zo simpel. Je schrijft een gedicht van drie regels met 5, 7 en 5 lettergrepen en je bent klaar. Het hoeft niet eens te rijmen. Echter een goede haiku schrijven, een waarvan de lezer kan genieten, dat is een stuk minder eenvoudig. De volgende do’s and don’ts kunnen je als dichter houvast bieden voor het schrijven van een goede, moderne haiku. Lees verder →

In een aankondiging van het televisiefeuilleton “Ik vertrek” werd even een gelukzoekend Nederlands echtpaar in beeld gebracht staande in een bouwval ergens in het platteland van Frankrijk. “Die gekke Fransen..”, mompelde de man tegen zijn vrouw terwijl ze de schouders lieten hangen. Verder ging het fragment niet, men moest maar na het nieuws de gehele uitzending gaan zien. Wij besloten dat niet te gaan doen, wij vonden dat hier niet de Fransen gek waren. Wie in het diepe springt, moet accepteren dat er geen bodem is – of zich terdege voorbereiden op de duik. Lees verder →

Nog nooit zijn er zoveel manieren geweest om een beeld van een land en een cultuur te krijgen. Wie op Google naar “Japanse cultuur” zoekt, wordt overspoeld door talloze “definitieve” gidsen over het land. Ook vinden, dankzij het internet, Japanse series en televisie hun weg naar een publiek buiten het land. De Japanse keuken staat inmiddels wereldwijd op het menu en velen beoefenen vechtsporten als judo en karate. Het karakter van een land komt echter ook terug in iets dat al langer dan het internet bestaat; het spreekwoord. Veel spreekwoorden gaan honderden jaren terug, zodat ze zeker wat zeggen over de volksaard. Lees verder →

De eerste bijdrage in de rubriek literatuur mag er een zijn over Yasunari Kawabata. Aangezien ik mijn masterstudie wijd aan onderzoek naar de moderne Japanse literatuur uit het begin van deze eeuw, wil ik jullie graag een beknopt overzicht bieden van het leven van één van Japan’s beroemdste schrijvers, hierboven gefotografeerd aan de rechterzijde tijdens de uitreiking van de Nobelprijs in 1968. In de line-up is hij de enige niet in rokkostuum. Kawabata kiest voor Japanse formele kleding om de indruk te wekken dat hij een vertegenwoordiger is van de klassieke Japanse literaire traditie. Maar is dat wel zo? Lees verder →