Film

De Japanse cinema (Japans: 日本映画, Nihon eiga) was in 2011, gemeten naar het aantal producties per jaar, de op vier na grootste ter wereld. De Japanse cinema is slechts een paar jaar jonger dan de Europese en Amerikaanse. In 1897 werd al een film opgenomen met impressies van Tokio en in 1898 begon men met de eerste speelfilms.
Specifieke Japanse genres zijn de Jidaigeki die in het verleden spelen. Vaak in de Edoperiode (1603–1868) of een eerder historisch moment in de Japanse geschiedenis. Met Gendaigeki worden films die in de huidige tijd spelen aangeduid. Films over het leven van alledag van gewone mensen worden Shomingeki genoemd.
Daarnaast is er J-Horror (The Ring), zijn er Tokusatsu of Kaiju: monsterfilms zoals over Godzilla, erotische Pink films en uiteraard Anime.

Geplaatst op door

Waarom in Japanse films zo veel en vaak gegeten wordt

Beantwoorden

De gefrituurde maïs in Still Walking. Het brood in Shiawase no Pan. De noedelsoep in Tampopo. De mochi in An. De pruimenwijn in Our Little Sister. In Japanse films wordt veel en vaak gegeten. En niet alleen in speelfilms: ook documentaires als The Birth of Sake en Jiro: Dreams of Sushi brengen de Japanse cuisine prachtig in beeld. Veel gerechten zijn ook erg fotogeniek, maar dat is niet de enige reden dat eten zo’n centrale rol inneemt in de Japanse cinema. In veel films is eten meer dan dat. Lees verder →

Geplaatst op door

Kijktip: Atelier onder-GOED!

Beantwoorden

Het gebeurt niet zo vaak dat een Japanse televisieserie haar weg vindt naar het grote Westerse publiek. De zenderverantwoordelijken of programmeurs van betaal-TV zien er (nog) niet veel in. Japanse films halen nu en dan een art-house-bioscoop, maar een complete serie on-demand? Deze maand beleven we in dit opzicht een primeur: De Japanse mini-serie Underwear (アンダーウェア) uit 2015 is beschikbaar op Netflix, vertaald en heeft als titel ‘Atelier’. Warm aanbevolen! Lees verder →

Geplaatst op door

Osozaki no Himawari en de vergrijzing van het Japanse platteland

2

In 2013 zond de Japanse televisiezender Fuji TV een populaire serie, Osozaki no Himawari (‘Laatbloeiende Zonnebloem’), uit. Gedurende tien afleveringen volgt de kijker het dagelijkse leven van zeven jongeren in een Japans plattelanddorpje. Het interessante daaraan: de serie schetst een duidelijk beeld van diverse maatschappelijke problemen, waaronder het leeglopen van het Japanse platteland en de arbeidsonzekerheid in de hoofdstad. Lees verder →

Geplaatst op door

Kijktip: Ghibli-docu Yume to Kyoki no Okoku

1

Kijkjes achter de schermen bij de Japanse animatiestudio Ghibli zijn zeer zeldzaam. Meesteranimator en studio-oprichter Hayao Miyazaki leidt een zeer teruggetrokken bestaan. Des te bijzonderder is het daarom dat hij documentairemaakster Mami Sunada niet alleen ongelimiteerde toegang tot de studio verleende, maar haar ook uitnodigde in zijn huis, dat tevens dienstdoet als privé-atelier. Yume to Kyoki no Okoku (‘Het Koninkrijk van Dromen en Waanzin’) is een prachtige en zeer ingetogen documentaire over één van Japans belangrijkste regisseurs. Lees verder →

Geplaatst op door

Kijktip: Kaze Tachinu

2

Sinds 1 mei kunnen we in een aantal bioscopen in Nederland de allernieuwste animatiefilm van Hayao Miyazaki aanschouwen: Kaze Tachinu (Engelse titel: The Wind Rises). Deze animatiefilm vertelt het verhaal van Jiro Horikoshi, de man die in de jaren ’30 van de vorige eeuw gevechtsvliegtuigen voor het Japanse leger ontwierp. Een prachtfilm die het woord kijktip meer dan waard is. Lees verder →

Geplaatst op door

Kijktip: Soshite Chichi Ni Naru

Beantwoorden

Als een Japanse film zoveel buzz weet te creëren dat Steven Spielberg de rechten voor een Engelstalige remake koopt, weet je zeker dat je met iets bijzonders te maken hebt. Soshite Chichi ni Naru, hier uitgebracht als Like Father, Like Son, is misschien niet Hirokazu Kore-eda’s beste film ooit, maar – ondanks het loodzware thema – wel zijn meest toegankelijke.

Lees verder →

Geplaatst op door

Een terugblik op regisseur Satoshi Kon

1

Onvoorspelbaar, was-ie. Zo ook zijn plotselinge overlijden op 24 augustus 2010, slechts drie maanden na het constateren van kanker aan zijn alvleesklier. We blikken terug op het leven van animatiefilmregisseur Satoshi Kon, wiens faam die van Hayao Miyazaki niet heeft mogen evenaren, maar wiens belang door niemand in twijfel getrokken durft te worden. Lees verder →

Geplaatst op door

Kijktip: Kikujiro no Natsu

Beantwoorden

Bijna iedereen kent Zatoichi wel. Het personage is al veel ouder, maar in die bewuste film uit 2004 wordt de blinde samoerai gespeeld door een geblondeerde Takeshi Kitano. Eén van Japans bekendste acteurs, die echter ook een begenadigd regisseur is (en presentator, producent en commentator – in Japan gaat dat vaak hand in hand). Naast Zatoichi regisseerde hij tot nu toe zeventien films. Kikujiro no Natsu, uit 1999, is niet alleen een goede eerste kennismaking met Kitano’s oeuvre, maar misschien ook wel zijn beste film tot nu toe.

Lees verder →

Geplaatst op door

Kijktip: Durarara!!

Beantwoorden

Durarara!! (met twee uitroeptekens, inderdaad) is de nieuwste reeks romans van Ryougo Narita, de getalenteerde auteur van de geprezen Baccano!-romans (dat wel met één uitroepteken), die via een manga uiteindelijk werden omgetoverd tot een anime-serie door de studio Brain’s Base. Aanvankelijk lijkt Durarara!! de conventies van het ‘urban fantasy’-genre na te leven, maar al gauw wordt duidelijk dat het verhaal zich niet afspeelt rondom de drie middelbare scholieren. Zij zijn slechts onderdeel van het verhaal, waar het commerciële Ikebukuro het toneel voor vormt. Lees verder →

Geplaatst op door

The Railway Man: het Japanse oorlogsverleden in Birma

Beantwoorden

Vorige week ging op het Internationale Filmfestival van Toronto de film The Railway Man in première. Deze film schetst het verhaal van een Engelse krijgsgevangene die de bouw van de Dodenspoorlijn in Birma tijdens de Tweede Wereldoorlog heeft overleeft. Deze Dodenspoorlijn is een zwarte bladzijde in de moderne Japanse geschiedenis. Hoewel recensenten de film matig beoordelen, brengt deze wel een verhaal dat bij een groot deel van onder meer het Amerikaanse en Europese publiek onbekend is. Lees verder →